به قضا و قدر ایمان داریم
ولی به آن احتجاج نمی‌کنیم. هرکس آن را حجت اعمال خویش قرار دهد، حجتش باطل و فاسد
است، و هرکس آن را عذری برای ارتکاب اعمال خویش بداند، عذرش مقبول نیست، که اگر
استدلال به آن می‌توانست عذری قابل قبول باشد، بایستی عذر ابلیس را قبول می‌کردند
و گناه‌کاران دیگر نیز تبرئه می‌شدند، و اگر برای بشر قضا و قدر حجت بود، نمی‌بایستی
هیچ یک از مخلوقات در دنیا و آخرت عذاب شوند، دست دزدی را ببرند، یا قاتلی را قصاص
کنند. و نبایستی بر هیچ مجرمی حدود الهی را اجرا کنند و در راه الله نه جهادی و نه
امر به معروفی انجام شود و نبایستی کسی را از انکار بازداشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر