مسئله صد و دوم: اهل ایمان را در نیت‌ها و اهدافشان مورد اتهام قرار می‌دادند
پیروان رسولان را متهم می‌کردند که اخلاص ندارند و طالب دنیا هستند. و خداوند به آن‌ها جواب می‌دهد: ﴿مَا عَلَيۡكَ مِنۡ حِسَابِهِم مِّن شَيۡءٖ﴾ [الأنعام: 52].
«از حساب ایشان چیزی بر تو نیست».
شرح:
از جمله مسائل جاهلی این بود که مساکین و فقرا را که ایمان آورده بودند متهم به این می‌کردند که به خاطر مطامع دنیوی به اسلام گرویده‌اند چنانکه آل فرعون، موسی و هارون علیهم السلام را متهم می‌کردند: ﴿قَالُوٓاْ أَجِئۡتَنَا لِتَلۡفِتَنَا عَمَّا وَجَدۡنَا عَلَيۡهِ ءَابَآءَنَا وَتَكُونَ لَكُمَا ٱلۡكِبۡرِيَآءُ فِي ٱلۡأَرۡضِ﴾ [یونس: 78].
«تا در زمین بزرگی از آن شما باشد».
و قوم نوح نیز می‌گفتند: ﴿مَا هَٰذَآ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ يُرِيدُ أَن يَتَفَضَّلَ عَلَيۡكُمۡ﴾ [المؤمنون: 24].
«او جز بشری مثل شما نیست که می‌خواهد بر شما برتری یابد».
پیامبران را متهم می‌کردند که هدفشان ریاست و برتری طلبی است و مؤمنان فقیر را متهم می‌کردند که هدفشان از پیروی کردن رسول الله صل الله علیه و آله و سلم ثروت و مال است. خداوند متعال در مورد آن‌ها می‌فرماید: ﴿وَلَا تَطۡرُدِ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ رَبَّهُم بِٱلۡغَدَوٰةِ وَٱلۡعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجۡهَهُۥ﴾ [الأنعام: 52].
«کسانی که هر صبح و شام خدا را می‌خوانند و رضای او را می‌طلبند از خود مران».
این آیه باطل کنندۀ سخنان کسانی است که مؤمنین را متهم می‌کردند که هدفشان دینا است چون خداوند می‌فرماید: ﴿يُرِيدُونَ وَجۡهَهُۥ﴾ اخلاص را برایشان ثابت می‌کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر