سُورَةُ الفَجۡرِ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ

وَٱلۡفَجۡرِ ١ وَلَيَالٍ عَشۡرٖ ٢ وَٱلشَّفۡعِ وَٱلۡوَتۡرِ ٣ وَٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ ٤ هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ ٥ أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ٦ إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ ٧ ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ ٨ وَثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ ٩ وَفِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ ١٠ ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ ١١ فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ ١٢ فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ ١٣ إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ ١٤ فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَنَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ ١٥ وَأَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ ١٦ كَلَّاۖ بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ ١٧ وَلَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ ١٨ وَتَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا ١٩ وَتُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا ٢٠ كَلَّآۖ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا ٢١ وَجَآءَ رَبُّكَ وَٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا ٢٢ وَجِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَۚ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَأَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ ٢٣ يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي ٢٤ فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ ٢٥ وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ ٢٦ يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ ٢٧ ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ ٢٨ فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي ٢٩ وَٱدۡخُلِي جَنَّتِي ٣٠

 

 

سوره فجر

 

به نام خداوند بخشندة مهربان

 

سوگند به صبح. ﴿1﴾ و به شب‌های دهگانه. ﴿2﴾ و به جفت و طاق. ﴿3﴾ و به شب چون بگذرد. ﴿4﴾ آیا در این (امر) سوگندی برای خردمندان وجود دارد؟. ﴿5﴾ آیا ندانسته‌ای که پروردگارت چگونه با قوم عاد رفتار کرد؟. ﴿6﴾ قوم ارم که صاحب قامت‌های بلند و ستون مانند بودند. ﴿7﴾ که همانند آن در (هیچ‌یک) از شهرها آفریده نشده است. ﴿8﴾ و ثمودی که صخره‌ها را در وادی (قری) تراشیده بودند. ﴿9﴾ و فرعون صاحب سپاه. ﴿10﴾ همان کسانی‌که در شهرها سرکشی کردند. ﴿11﴾ و در آن‌جا خیلی فساد و تباهی به راه اندختند. ﴿12﴾ سرانجام پروردگارت آنان‌را به عذاب گرفتار ساخت. ﴿13﴾ به‌راستی پروردگارت در کمین است. ﴿14﴾ پس اما انسان هرگاه پروردگارش او را بیازماید و او را گرامی دارد و به او نعمت دهد، می‌گوید: پروردگارم مرا گرامی داشته. ﴿15﴾ و اما زمانی‌که پروردگارش او را بیازماید و روزی‌اش را بر او تنگ گیرد، می‌گوید: پروردگارم مرا خوار داشته است. ﴿16﴾ چنین نیست بلکه یتیم را گرامی نمی‌دارید. ﴿17﴾ و همدیگر را به خوراک دادن به مستمند ترغیب نمی‌کنید. ﴿18﴾ و همدیگر را به خوراک دادن به مستمند ترغیب نمی‌کنید. ﴿19﴾ و مال را بسیار دوست می‌دارید. ﴿20﴾ چنین نیست (که می‌گویید)، زمانی‌که زمین پی در پی هموار شود. ﴿21﴾ و پروردگارت بیاید و فرشتگان صف صف حاضر شوند. ﴿22﴾ و آن روز دوزخ را درمیان می‌آورند. آن روز انسان پند می‌گیرد ولی چنین یاد کردنی چه سودی برای او دارد!. ﴿23﴾می‌گوید: ای کاش! برای این زندگی‌ام (خوبی‌ها و نیکی‌هایی) پیشاپیش می‌فرستادم. ﴿24﴾ پس آن روز کسی چون عذاب خداوند عذاب نکند. ﴿25﴾ و هیچ‌کسی هم‌چون خداوند او را به بند نمی‌کشد. ﴿26﴾ ای روح آرام‌گیرنده!. ﴿27﴾ خشنود و خداپسند به‌سوی پروردگارت بازگرد. ﴿28﴾ و درمیان بندگانم درآی. ﴿29﴾ و به بهشت من داخل شود. ﴿30﴾