اسرافیل به دستور خداوند، برای بار دوم در صور می‌دمد. اجساد مرده و خاک شده، دوباره جان می‌گیرند: ﴿فَإِذَا هُمۡ قِيَامٞ يَنظُرُونَ﴾ [الزمر: 68]. ﴿كَأَنَّهُمۡ جَرَادٞ مُّنتَشِرٞ﴾ [القمر: 7]. «ناگاه همگی به پا می‌خیزند و می‌نگرند، انگار آنان ملخ‌های پراکنده‌اند». همگی برهنه و ختنه ناشده، گویا هم اکنون از مادر متولد شده‌اند. به هرسو که نگاه کنی چشمت به میلیاردها انسان، جن و فرشته برمی‌خورد. صحرای پهناور قیامت است و سیل مواج انسان‌ها، برخی نابینا و گروهی لال و عده‌ای ناشنوا و برخی سرنگون، حشر شده‌اند. گروهی از نیکبختان و سعادتمندان را می‌بینی که بر چهار پایان سوار‌اند. و عده‌ای از آنان بخاطر اینکه در تاریکی‌ها، برای ادای فریضه نماز، بسوی مساجد، گام برداشته‌اند، بعنوان پاداش، در پیش روی و در سمت راست خود، نور به همراه دارند و این تحقق همان وعده پیامبر ج است که فرمود: «بَشِّرِ الْمَشَّائِينَ فِى الظُّلَمِ إِلَى الْمَسَاجِدِ بِالنُّورِ التَّامِّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»[1]. «آن‌هایی را که در تاریکی‌ها بسوی مساجد، گام برمی‌دارند، به روشنی کامل در قیامت مژده باد». از هر طرف، نور و درخشندگی آن‌ها را فراگرفته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر