قلب مشرکان

 

قلب مشرکان

اگر در مساجد یا حسینیه‌های شیعیان بروید یا با اسامیی غیر اسامی الله تعالی روبه رو می‌شوید (مانند یا حسین و یا زهرا و ...) یا اسم مبارک الله تعالی را همراه با اسامی ائمه‌ی شیعیان می‌‌بینید که گاها یا بصورت حکاکی روی سقف یا دیوار مساجد و یا روی پارچه ای نوشته شده است.

سالروز شهادت امامشان را عزا می‌‌گیرند و امامشان را می‌خوانند و به طور مکرر یا حسین و یا علی و یا عباس می‌‌گویند و در آخر دست به دعا می‌‌گیرند و ده مرتبه یا الله می‌‌گویند تا بگویند ما خدا پرست و موحدیم!! بعدا می‌‌گویند: «اللهم عجل لوليك الفرج: خدایا! گشایش ولی خود (مهدی مزعوم) را سرعت بخش» و بعضا سه مرتبه آن را تکرار می‌‌کنند. و خود را مسلمان، موحد، یکتا پرست و شیعه‌ی علی بن ابی طالب  رضی الله عنه  می‌‌دانند.

و چه راست گفت الله تعالی که:

﴿وَإِذَا ذُكِرَ ٱللَّهُ وَحۡدَهُ ٱشۡمَأَزَّتۡ قُلُوبُ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِۖ وَإِذَا ذُكِرَ ٱلَّذِينَ مِن دُونِهِۦٓ إِذَا هُمۡ يَسۡتَبۡشِرُونَ٤٥﴾ [الزمر: 45].

ترجمه: «و هنگامی که الله به‌یگانگی یاد می‌‌شود، دل‌های کسانی که به آخرت ایمان نمی‌آورند، نسبت به توحید می‌‌گیرد و متنفر می‌‌شود و چون یادی از معبودان دیگر به میان می‌آید، ناگهان شادمان می‌گردند».

و این براستی شرح حال من قبل از هدایت است. گاها حتی از سر شرک زیاد حاضر بودم الله تعالی را یاد نکنم ولی غیر او را ذکر فراوان می‌کردم و خداوند مرا مورد رحمت خویش قرار دهد.

به مساجد شیعیان که می‌روید غیر ممکن است در یک ربع به غیر اسم الله تعالی اسمی دیگری نبرند بلکه فقط شرک می‌ورزند و نام این و آن را به اسم اینکه ائمه‌ی‌شان هستند می‌برند و بسیار از این بابت خرسند هستند.

 ماه محرم را بعضا افضل از ماه رمضان می‌دانند؛ زیرا این ماه را فقط به ذکر حسین  رضی الله عنه  مشغولند، و در ماه رمضان کمی از الله تعالی یاد می‌شود.

عید فطر و عید قربان را عید نمی‌دانند و چنان شادی نمی‌کنند که در روز غدیر خم یا نیمه شعبانشان بخاطر ذکر غیر خداوند شادی می‌کنند.

تمامی سالروزهای ولادت و شهادت ائمه‌ی‌شان را جشن یا عزا می‌گیرند، و در مساجد و هیئت‌هایشان به ذکر غیر خدا می‌پردازند و در آخر گاها یادی از الله تعای می‌کنند و ظهور مهدیشان را خواستارند ....

خداوند راهنمایی‌شان کند.

شرک یهودی، نصاری و رافضه

مسیحیان و یهودیان و روافض (شیعیان) هر کدام به گونه‌ای شرک می‌ورزند و همه‌شان ادعای بر حق بودن دارند.

مسیحیان عیسی  علیه السلام  را «نعوذ بالله» پسر خداوند می‌دانند و نجات دهنده‌ی بشر. و یهودیان نیز به گونه‌ای شرک می‌ورزند و خداوند را کوچک می‌شمارند و برای ائمه‌ی‌شان مقبره ساخته و آنها را می‌پرستند. و اگر از آنها بپرسی می‌گویند خدا پرستیم.

مسیحیان مجسمه‌ی مریم ‘ را مقدس می‌دانند و آن را تعظیم و تکریم می‌کنند. و صلیب را نیز مقدس می‌نامند و لحظه‌ای تفکر نمی‌کنند که این ساخته‌ی دست خود آنهاست.

و رافضی ائمه‌اش را در حد خداوند بالا می‌برد و از آنها کمک می‌خواهد و به آنها متوسل می‌شود و برای قبر ائمه‌اش مقبره می‌سازد، ضریح می‌سازد و به ضریح امامش تعظیم و تکریم می‌کند. ضریح را می‌گیرد و گریه و زاری می‌کند.

جالب است رافضی اهل کتاب را مشرک می‌خواند و خود از آنها بدتر است و برای خود کلاه شرعی می‌گذارد و کارهای خود را اسلامی و مناسب با آیات قرآن می‌داند. که ان‌شاءالله شرک بودن کارهایشان را در ادامه‌ی ثابت خواهیم کرد.

و خداوند چه درست درباره‌ی ‌این جماعت فرموده است:

﴿وَمَا يُؤۡمِنُ أَكۡثَرُهُم بِٱللَّهِ إِلَّا وَهُم مُّشۡرِكُونَ١٠٦﴾ [یوسف: 106].

ترجمه: «و بیشترشان به الله ایمان نمی‌آورند و فقط مشرکند».

شباهت شیعیان با یهودیان

اما در این قسمت شباهت‌های شیعه و یهود را که در کتاب منهاج السنة النبویه اثر شیخ الاسلام ابن تیمیه  رحمه الله  آمده است بازنویس می‌کنم. شاید شخصی اینها را نخوانده باشد و اکنون وقت مناسبی برای نقل آن است:

یهودیان می‌گویند: فرمانروایی از آن آل‌داود می‌باشد و روافض می‌گویند: امامت از آن فرزندان علی است.

یهودیان می‌گویند: تا زمان خروج مسیح دجال و نزول شمشیر از آسمان، جهاد در راه خدا لازم نیست. و روافض می‌گویند: تا زمان خروج مهدی و آمدن ندا از آسمان جهاد در راه خدا لازم نیست.

یهودیان نماز را تا هنگام ظاهرشدن کامل ستارگان به تعویق می‌اندازند. و روافض نماز مغرب را تا ظاهر‌شدن ستارگان به تأخیر می‌اندازند. پیامبر  صل الله علیه و آله و سلم  می‌فرمایند: «امت من همچنان بر فطرت پاک اسلام باقی می‌مانند اگر نماز مغرب را تا هنگام ظاهرشدن کامل ستارگان به تأخیر نیندازند»⁽[1]⁾.

یهودیان اندکی از قبله‌شان متمایل می‌شوند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان در نمازشان دست و پا تکان می‌دهند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان لباسشان را در نماز پایین می‌اندازند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان عده‌ای برای زنان قائل نیستند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان تورات را تحریف کردند، روافض نیز می‌گویند قرآن تحریف شده است.

یهودیان می‌گویند: خداوند پنجاه نماز را بر ما فرض کرده است، روافض نیز چنین می‌گویند.

یهودیان مخلصانه به مؤمنان سلام نمی‌کنند، و بلکه می‌گویند: السام علیکم و «سام» به معنی مرگ و نابودی است، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان ماهی زناب و مارماهی را نمی‌خورند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان مسح بر خفین را جایز نمی‌دانند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان اموال همه مردم را برای خود مباح می‌شمارند، روافض نیز چنین‌اند

یهودیان با گذاشتن یک طرف سر بر روی زمین سجده می‌برند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان قبل از سجده، سرشان را مثل رکوع چندین مرتبه تکان می‌دهند، روافض نیز چنین‌اند.

یهودیان با جبرئیل دشمنی می‌ورزند و می‌گویند: او دشمن ما از بین ملائکه است، روافض نیز چنین‌اند و می‌گویند: جبرئیل با وحی بر محمد به اشتباه رفت.

و این هم بنده اضافه کنم:

یهودیان می‌گویند فقط ما بر حق هستیم و بقیه همه در گمراهیند و خونشان مباح است و روافض نیز اینگونه‌اند.

شباهت شیعیان با مسیحیان

اما از شباهت مسیحیان با روافض که همگان می‌دانند:

مسیحیان مهری برای زنان در نظر ندارند و فقط از آنها استفاده می‌کنند و شیعیان هم متعه را جائز می‌دانند.

مسیحیان مراسم راهپیمایی دارند که صلیب بزرگی در دست دارند و روافض در جلوی دسته‌های سینه‌زنی‌شان علم می‌گیرند «که شبیه صلیب است».

مسیحیان در کلیساهایشان آواز می‌خوانند و بالا و پایین می‌پرند. روافض نیز در هیئت‌ها هروله می‌کنند «بالا و پایین می‌پرند» و نوحه‌هایی به سبک غنا می‌خوانند.

مسیحیان برای بزرگان‌شان مقبره می‌سازند و روافض نیز اینگونه‌اند.

مسیحیان از مجسمه‌ی مریم ‘ تبرک می‌گیرند و آن را می‌‌بوسند و روافض نیز علم، چوب دستی نگهبانان مقبره‌ها، ضریح و قبور و ... را می‌بوسند و از همه چیز تبرک می‌‌جویند.

مسیحیان آب بعضی نهرها را مقدس و پاک‌کننده می‌‌دانند و آنرا برای شفای امراضشان استفاده می‌‌کنند و روافض نیز از خاک کربلا برای شفا استفاده می‌‌کنند.

مسیحیان مراسم زنجیر زنی دارند و روافض نیز در عزای حسین  رضی الله عنه  زنجیر می‌زنند.

جالب این است که بسیاری از روافض ادعا می‌‌کنند که مسیحیان در محرم همچون آنها عمل می‌‌کنند و در عزای حضرت امام حسین  رضی الله عنه  شرکت می‌‌کنند، و این اعترافی از آنهاست ... .

---

[1]- المسند، امام احمد 4/147.