حدیث چهل و دوم

 

 حدیث چهل و دوم

1-    عن عائشة رضي الله عنها عن النبي  صل الله علیه و آله و سلم  قال: «مَنْ نَذَرَ أَنْ يُطِيعَ اللَّهَ فَلْيُطِعْهُ ، وَمَنْ نَذَرَ أَنْ يَعْصِيَ اللَّهَ فَلا يَعْصِهََََِ» [صحیح بخاری].

ترجمه: عایشه رضی الله عنها  ارشاد رسول اکرم  صل الله علیه و آله و سلم  را نقل می‌کند که فرمود: هرکس نذر نمود که کار نیکی انجام دهد، پس آن‌ را انجام دهد و اگر نذر به انجام کاری کرد که موجب نافرمانی خداوند می‌گردد، آن را انجام ندهد.

توضیح

نذر بر دو قسم است: نذر جایز و نذر ناجایز.

نذر جایز این است که شخص به صورت غیر مشروط بگوید: من فلان مبلغ را در راه خدا انفاق می‌کنم، یا این‌که بر من است که چند روز روزه بگیرم. و نذر ناجایز این است که شخصی بگوید: اگر خداوند فرزند بیمارم را شفا بدهد، من فلان مبلغ را انفاق می‌کنم یا این‌که چند روز، روزه می‌گیرم؛ البته عمل کردن به مقتضای هردو نذر لازم و ضروری است؛ مگر این‌که نذر معصیتی باشد؛ به طور مثال کسی بگوید: اگر کار من درست بشود، من این مقدار شراب تقسیم می‌کنم، یا اگر فلان کار درست نشود، من با فلانی قطع رابطه می‌کنم، همه این‌گونه نذرها، نذر به معصیت بوده و ناجایز است. هم‌چنین اگر کسی سوگند بخورد که معصیتی مرتکب بشود، انجام آن معصیت جایز نخواهد بود، بلکه پرداخت کفاره لازم می‌گردد.