سُورَةُ البَلَدِ

بسم الله الرحمن الرحیم

﴿ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ١ وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٢ وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ ٣ لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ ٤ أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ ٥ يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا ٦ أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ ٧ أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩ وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠ فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ١١ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ١٢ فَكُّ رَقَبَةٍ ١٣ أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ ١٤ يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ ١٥ أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ ١٦ ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ١٧ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ ١٨ وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ ١٩ عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ ٢٠﴾

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

قسم می‌خورم به این شهر! (یعنى مکه مبارکه) . ﴿1﴾و تو حلال خواهى شد به این شهر [1263]. ﴿2﴾و قسم می‌خورم به زاینده و به هرچه زاده است! [1264]. ﴿3﴾هرآیینه آفریدیم آدمى را در مشقت. ﴿4﴾آیا گمان مى‏کند آدمى که قادر نشود بر وى هیچ‌کس؟ [1265]. ﴿5﴾می‌گوید: خرج کردم بر تو مال تو. ﴿6﴾آیا مى‏پندارد که ندیده است او را هیچ‌کس؟. ﴿7﴾آیا نیافریده‏ایم براى او دو چشم را؟. ﴿8﴾و زبان را و دو لب را؟. ﴿9﴾و دلالت کردیم او را بر دو راه [1266]. ﴿10﴾پس در نیامد به گذرگاه سخت [1267]. ﴿11﴾و چه چیز مطلع ساخت تو را که چیست گذرگاه سخت. ﴿12﴾خلاص کردن برده. ﴿13﴾یا طعام دادن به روز گرسنگى. ﴿14﴾یتیم صاحب قرابت را. ﴿15﴾یا فقیر صاحب خاکسارى را. ﴿16﴾بعد از آن باشد از آنان‌که ایمان آوردند و به یکدیگر وصیت کردند به شکیبایى و به یکدیگر وصیت کردند به شفقت بر [خلق اللّه] .﴿17﴾این جماعت، ایشانند اهل نیک‏بختى. ﴿18﴾و آنان‌که کافر شدند به آیات ما، ایشانند اهل بدبختى. ﴿19﴾بر ایشان آتش گماشته شود از هر جهت گردآورده شده. ﴿20﴾