معاویه رضی الله عنه به جهت اینکه از خانواده یکی از سرداران بزرگ قریش بود، از همان بدو تولد مورد توجه خاص پدر و مادرش قرار داشت. در آن وقت که خواندن و نوشتن را فقط عده انگشت شماری می دانستند، برایش معلم خصوصی گرفته بودند، تا خواندن و نوشتن را بیاموزد.
از همان دوران کودکی آثار نبوغ فکری و شجاعت و دلیری و. . . . در چهره ایشان نمایان بود.
روزی ابوسفیان با همسرش هند نشسته بود و معاویه رضی الله عنه مشغول بازی بود. ابوسفیان به معاویه رضی الله عنه نگاه کرد و گفت: این پسر من سر بزرگی دارد، حتماً سردار قومش می شود. هند گفت: فقط سردار قومش! مادرش برایش بگرید، اگر سردار کل عرب نشود.
((هند)) در حالی که او را در آغوش گرفته بود، می‌گفت:
|
ان
بني معرق کريم |
|
محبب
في اهله حليم |
|
ليس
بفاحش ولا لئيم |
|
ولا
فجور و لاشؤوم |
|
صخر
بني فهربه زعيم |
|
لايخلف
الظن ولايخيم([1]) |
به درستی که پسرم، در میان خانواده اش، گرامی، بردبار، با اصل و نصب و دوست داشتنی است. او بدگو، بدکار، پست و فرومایه نیست.
ضامن او صخر بن فهر است. گمان خوب بر او راست می آید، و از ترس جنگ نمی‌گریزد.
همچنین ابن کثیر از امام شافعی رحمه الله ، او نیز از ابوهریره رضی الله عنه نقل می‌کند: که ((هند بن عتبه)) را در مکه دیدم، بر چیزی نشسته بود، در کنارش کودکی را دیدم که مشغول بازی بود. در این اثنا مردی از آنجا می‌گذشت، به او نگاه کرد و گفت: من این بچه را اینطور می بینم، اگر زنده بماند، سردار قومش می شود.
((هند)) گفت: اگر سردار غیر قومش نشود (اشاره به تمام عرب)، خداوند او را بکشد و نابود سازد. (آن بچه معاویه رضی الله عنه بن ابی سفیان بود).
به همین دلایل، والدین در تربیت و پرورش او اهتمام خاصی به خرج می دادند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر