معاویه رضی الله عنه در اواخر عمر به یک بیماری سختی مبتلا گردید که در اثر آن، این مرد علم و تقوی، جهاد و مبارزه و سلطان عادل فوت نمود.
در بستر مریضی و هنگام موت به او گفتند: آیا سفارشی داری؟ فرمود:
|
هو الموت لا منجي
من الموت والذي |
|
نحاذر بعد الموت
أدهي وافظع |
این مرگ است و گریزی از آن نیست، و چیزی که بعد از مرگ از آن پرهیز دارم، بسیار سخت و رسوا کننده است.
اللهم أقل العثرة واعف عن الزلة، وتجاوز بحلمک عن جهل من لم يرج غيرک, فما وراءک مذهب([1])
بار خدایا! لغزش و خطاها را کاهش ده و ببخش. از نادانی کسی که غیر از تو امیدی ندارد، به سبب حلمت درگذر، پس از تو محل رجوع و رفتنی وجود ندارد.
ابن کثیر نیز آخرین خطبه ایشان را چنین نقل می‌کند:
((أيها الناس! إن من زرع قد استحصد، وإنی قد وليتکم ولن يليکم أحد خير منی, وإنما يليکم من هو شر مني کماکان من وليکم قبلی خيراً منی))([2])
((ای مردم! بعضی از مزارع زمان برداشت و دروشان رسیده است، من امیر شما بودم، پس از من امیر بهتری نخواهد آمد، هر کس بعد از من، امیر شود، از من هم بدتر خواهد بود، هم چنانکه کسانی که قبل از من بوده اند، بهتر از من بوده‌اند.))
پرواز به سوی یار و رسیدن به محبوب حجازی
معاویه رضی الله عنه پس از 40 سال خلافت و پادشاهی در سال60 هـ.ق بر اثر بیماری سختی، از این جهان فانی رخت سفر را بست و به سوی آن معشوق حقیقی و محبوب واقعی شتافت.
مؤرخان در مورد تاریخ وفات و مدت عمر ایشان اختلاف نظر دارند.
طبری قول حارث را نقل می‌کند که می‌گوید: طبق خبرهایی که به ما رسیده، معاویه رضی الله عنه شب پنج شنبه، نیمۀ رجب سال60 هـ ق رحلت نموده و مدت خلافتش19 سال و 3 ماه و 27 روز می باشد و مدت عمرش طبق قول بعضی ها 75 سال بوده است([3]).
علامه سیوطی می‌گوید: معاویه رضی الله عنه در ماه رجب سال 60 هـ.ق در سن 77 سالگی فوت کرده است. در حالی که با خودش مقداری از مو و ناخن های رسول الله صل الله علیه و آله و سلم را داشت، وصیت کرده بود که آن‌ها را در دهن و چشمانش قرار دهند([4]).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر