اگر اصول‌گرایی
به معنای پایبندی به قرآن و سنت صحیح است، که مدح است نه مذمت و عمل به دو اصل
قرآن و سنت صحیح، بطور قطع مدح است و خیر، نه مذمت و بدگویی. تنها تندروی به معنای
فراتر از مقتضیات قرآن و سنت و یا کوتاهی در عمل به این دو اصل مذموم و نکوهیده
است.
و هرکس به اصول و مبانی معتبر قرآن و سنت پیامبر ج پایبند باشد، نه تنها برایش
عیب نیست بلکه مدح و نشانه تکامل است. وظیفه‌ی طلاب، دانشجویان و دعوتگران است که
به اصول کتاب و سنت رسول الله ج و قواعد معتبر در فقه و
عقیده و اصول مصطلح و دیگر ادله‌ی معتبری که مورد استدلال قرار می‌گیرند، پایبند
باشند. باید اصول و مبانی مشخصی داشته باشند که براساس آن عمل کنند؛ بنابراین باید
گفت: اتهام دعوتگران به اصول‌گرایی، سخن مجمل و گنگی است که حقیقتی ندارد و جز
مذمت و عیب و نفرت چیزی نیست، پس اصول گرایی مذمت نیست بلکه در حقیقت مدح است،
وقتی طلبه و دانشجو به اصول و مبانی شریعت پایبند باشد و آنچه در قرآن و سنت صحیح
آمده و علما مقرر کرده‌اند، عامل باشد، هیچ ایرادی ندارد[و باید این‌گونه باشد]
ولی تندروی در بدعت و زیاده روی و غلو و یا تندروی و یا کوتاهی در عمل به مبانی
اسلام از روی جهالت، عیب به حساب می‌آید.
لذا بر دعوتگران واجب است که به اصول و مبانی شریعت
پایبند باشند، راه و روش میانه را در پیش گیرند؛ چرا که الله، آنان را امت میانه
قرار داده است. پس بر دعوتگران لازم است که میانه‌رو باشند و از قرآن و سنت فراتر
نروند و کوتاهی نکنند و باید بدون هیچ‌گونه افراط و تفریطی بر حق استواربوده و طبق
ادله‌ی شرعی بر آن ثابت قدم باشند و هیچ‌گونه افراط و تفریطی روا نیست، بلکه تنها
راه میانه‌ای درست است که الله به آن دستور داده است.
شیخ ابن باز- مجموع فتاوی و مقالات متنوعة (8/235،233)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر