بابی است در بیان نهی از ذکر خدا و سخن‌گفتن به هنگام قضای حاجت
موقعی که برای قضای حاجت نشسته است مکروه است یاد خدا و سخن‌گفتن، خواه در صحرا باشد یا در ساختمان، و هرنوع اذکار و سخن یکسان است، و سخن نگوید مگر برای ضرورت، حتی اگر کسی عطسه نماید، نگوید: «يَرْحَمُكَ اللَّه». و اگر خودش عطسه کند، نگوید: «الْحَمْدُ لِلَّه». و اگر کسی بر او سلام گفت، جواب سلامش ندهد. و اگر صدای مؤذن بشنود جواب آن را ندهد و مانند مؤذن نگوید. و اگر اذان شنید و جواب اذان به دل بگوید و به زبان نیاورد مانعی ندارد. همچنین اگر در حال جماع بود به دل جواب مؤذن بگوید و بر زبان نیاورد.
و در صحیح مسلم آمده است موقعی که رسول الله ص بول می‌کرد مردی که عبور می‌کرد سلام نمود و رسول الله ص جواب سلامش نداد.
و در سنن ابوداود و نسایی و ابن ماجه به اسناد صیح از مهاجر بن قنفذ روایت نمود که مهاجر گفت:
«أَتَيْتُ النَّبِىَّ ص وَهُوَ يَبُولُ فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَلَمْ يَرُدَّ عَلَىَّ حَتَّى تَوَضَّأَ ثُمَّ اعْتَذَرَ إِلَىَّ و قَالَ: إِنِّى كَرِهْتُ أَنْ أَذْكُرَ اللَّهَ ﻷَ إِلاَّ عَلَى طُهْرٍ». «مهاجر گفت: نزد رسول الله ص آمدم و سلام بر او نمودم وقی که مشغول بول بود، جواب سلامم نگفت تا این که وضو گرفت و معذرت خواست و فرمود: مکروه دانستم نام خدا را یاد نمایم وقتی که بر طهارت نیستم».
«باب النهي عن السلام علي الجالس لقضاء الحاجة»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر