بحث پنجم: علامت‌هاى بعد از خير القرون
1- ظاهر شدن آتشى در سرزمین حجاز:
«لاَ تَقُومُ السَّاعَةُ حَتَّى تَخْرُجَ نَارٌ مِنْ أَرْضِ الحِجَازِ تُضِيءُ أَعْنَاقَ الإِبِلِ بِبُصْرَى»([1]) [پیامبر خدا ص فرمود:] «تا زمانى که آتشى از سرزمین حجاز برنیاید وگردن‌هاى شتران را در بُصرا (شهرى از شهرهاى شام) روشن نکند قیامت واقع نشود».
ابن کثیر در "البدایة و النهایة" نوشته است:
بعد از آن، سال 654 درآمد، که در آن، آتشى در سرزمین حجاز ظاهر گردید که در احادیث، متفق علیه ذکر گردیده، که گردن‌هاى شتران را در بُصرا روشن مى‌کرد؛
«لَا تَقُومُ السَّاعَةُ حَتَّى يُقَاتِلَ الْمُسْلِمُونَ التُّرْكَ، قَوْمًا وُجُوهُهُمْ كَالْمَجَانِّ الْمُطْرَقَةِ يَلْبَسُونَ الشَّعَرَ، وَيَمْشُونَ فِي الشَّعَرِ»([2]) [پیامبر خداص فرمود:] «تازمانى که مسلمانان، ترک‌ها را نکشند، یعنى قومى را که روى‌هایشان مثل سپر (یعنى گرد و دایره شکل بوده) و لباس‌ها و کفش‌هایشان از پشم است، قیامت برپا نشود».
این جنگ با لشکر تاتار و مغول در قرن هفت هجرى واقع شد و آنان در سال 656 هجرى، بغداد را به تسلط خود درآوردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر