الوارث Y
«الوارث» اسمی از اسماء الله است که هم در قرآن کریم و هم در حدیث مصطفی ص بیان گردیده است. خداوند می‌فرماید:
﴿إِنَّا نَحۡنُ نَرِثُ ٱلۡأَرۡضَ وَمَنۡ عَلَيۡهَا﴾ [مریم: 40].
«ما وارث (اصلی) زمین و همه‌ی کسانی هستیم که بر روی زمین زندگی می‌کنند».
﴿وَنَحۡنُ ٱلۡوَٰرِثُونَ ٢٣﴾ [الحجر: 23].
«و وارث (جهان) می‌باشیم».
﴿وَأَنتَ خَيۡرُ ٱلۡوَٰرِثِينَ ٨٩﴾ [الانبیاء: 89].
«تو بهترین وارثانی».
معنایش این است که خداوند وارث تمامی چیزهاست، بعد از نابودی صاحبان آن‌ها، زیرا خداوند بعد از فنای مخلوقاتش باقی است. رجوع و بازگشت هر چیزی به سوی اوست. پاک و منزه است خداوندی که صمدیت، برازنده‌ی قامت اوست و فنا شدنی نیست و در یکتایی، یگانه است. او وارث حقیقی است و هیچ‌کس جز او وارث جهانیان نمی‌باشد. خداوند باقی و ماندگاری که هیچ چیز همچون او نیست و او شنونده‌ی آگاه است. خداوند عزوجل کسی است که بعد از مرگ و نابودی پادشاهان و صاحب منصبان، املاک از آن او می‌شود. خداوند می‌فرماید:
﴿إِنَّا نَحۡنُ نَرِثُ ٱلۡأَرۡضَ وَمَنۡ عَلَيۡهَا﴾ [مریم: 40].
«ما وارث (اصلی) زمین و همه‌ی کسانی هستیم که بر روی زمین زندگی می‌کنند».
بنگر که بعد از نفخه‌ی اول که در صور دمیده می‌شود و هنگامی که مخلوقات همگی نابود شده‌اند چگونه خداوند بر اساس استفهام استنکاری می‌فرماید:
﴿لِّمَنِ ٱلۡمُلۡكُ ٱلۡيَوۡمَ﴾ [غافر: 16].
«ملک و حکومت، امروز از آن کیست؟».
و هنگامی که هیچ جوابی از آن مردگان و فانی شده‌ها نمی‌شنود جواب می‌دهد که:
﴿لِلَّهِ ٱلۡوَٰحِدِ ٱلۡقَهَّارِ ١٦﴾ [غافر: 16].
«از آن خداوند یکتای چیره و توانا است».
کسانی که صاحب بصیرت‌اند، همیشه معنای این سخن را پیش چشم داشته و آن را می‌شنوند و یقین دارند که ملک و حکومت تنها از آن خداست آن هم در هر روزی و در هر ساعتی و در هر لحظه‌ای، به این خاطر خداوند ازلی و ابدی است. این گونه فهمی می‌بايد که حقیقت توحید را بفهمد و خواهد فهمید که تنها کسی که در ملک و ملکوت دخل و تصرف حقیقی می‌نماید، خداست. می‌داند که مالک تمامی موجودات آفریده شده خداوند سبحان است؛ اما خداوند بر اساس فضلش بعضی از اشیاء را ملک بعضی از بندگانش گردانیده است. هر گاه که بندگان بمیرند، خداوند سبحانه و تعالی باقی است و به این خاطر منظور از این که وارث است، همین مطلب است که او باقی است. و این کلام خداوند بدان اشاره دارد:
﴿لِّمَنِ ٱلۡمُلۡكُ ٱلۡيَوۡمَ﴾ [غافر: 16].
«ملک و حکومت، امروز از آن کیست؟».
بهره‌ی بنده از اسم خداوند وارث
بنده باید وارث آن چیزی گردد که صالحان به دنبال آنند و عالمان وارثان پیامبران‌اند. یادآوری این اسم در قلب آدمی زهد و عفت و تقوی به ارث می‌نهد و برای این اسم با کرامت و عظمت مددی خاص برای اهل نفس‌شکن هست. بنده‌ای که خود را از نسبت دادن جهان به نفسش خالی و رها کند و جهان را ملک باقی خود نداند، خداوند اسرار ملکوت را به ارث بدو عطا می‌کند و او را بر اسرار خداوند زنده‌ی جاوید که نمی‌میرد، امین می‌داند. در کتاب اسماء ادریسیه از سهروردی آمده است که: «پاک و منزهی تو، هیچ فرمانروا و فریادرسی جز تو وجود ندارد، ای پروردگار و وارث و رحم کننده به همه چیز».
عبدالوارث: او کسی است که مظهر این اسم است و این از لوازم عبدالباقی بودن است؛ زیرا کسی که بعد از فنای نفسش، باقی به بقای حق باشد، لازم است که آن چیزی را به ارث ببرد که خداوند بعد از فنای همگان از علم و ملک آن‌ها به ارث می‌برد و این شخص از انبیاء، علوم و معارف و هدایتگری آدمیان را به ارث می‌برد.
دعا: پروردگارا! تو وارث بندگانی و با سر این اسم بر اهل مهربانی تجلی نموده‌ای. خدایا! نور اسم وارث دائم را بر قلبم بتابان تا همگان را از آن تو بینم و با قلبی آرام به سوی تو آیم.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر