الواجد Y
«الواجد» اسمی از اسماء الله الحسنی است که در حدیث پیامبر ص وارد گردیده است و معنایش این است که خداوند متعال هر آنچه را بخواهد به دست می‌آورد و همه‌ی اشیاء در نزد او حاضرند.
واجد کسی است که چیزی از او نایاب و فاقد نمی‌گردد. مقابل و ضد کلمه‌ی واجد، فاقد است. خداوند سبحان قادر است که هر آنچه را اراده کند آن را به مرحله‌ی اجرا درآورد و هر چیزی را می‌داند و بر هر چیزی توانا است و هیچ خواسته‌ای از او از بین نمی‌رود، هیچ مطلوبی بر او طغیان نمی‌کند. خداوند قدر و منزلتش بلند است و دارای شرف عظیم است، دارای قدرت تام و تمام است و در بخشندگی و اعطا کردن حد و مرزی قائل نیست. واجد مطلق، فقط خداوند است، زیرا غیر او هر آنچه می‌یابد، حتماً آن را از خداوند به دست آورده است به همین خاطر غیر او فاقد و ندار و بی‌چیز است و واجد نیست. خداوند می‌فرماید:
﴿وَإِن مِّن شَيۡءٍ إِلَّا عِندَنَا خَزَآئِنُهُۥ﴾ [الحجر: 21].
«و چیزی وجود ندارد مگر این که گنجینه‌های آن پیش ما است».
خداوند سبحان به چیزی محتاج نیست و تمامی کمالات در او موجود است و تنها اوست که هر آنچه اراده کند، بدون هیچ معطلی به اجرا در می‌آید و هیچ نقض و پیچیدگی در احکامش روی نمی‌دهد. هر آنچه جز حق را نمی‌توان واجد نامید؛ بلکه آن فاقد است و اگر حتی بعضی از کمالات در او دیده شود در اصل آن کمالات از او نیست، بلکه به وجود آورنده‌ی آن خداوند U است. در قرآن کریم آیات فراوانی وجود دارد که بیان می‌کند که هیچ‌چیز از دید خداوند مخفی نمی‌ماند و هیچ‌چیز از او فوت نشده و خداوند به هر چیزی نزدیک است. خداوند می‌فرماید:
﴿وَوَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ ٧ وَوَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ ٨﴾ [الصحی: 7-8].
«و تو را سرگشته و حیران نیافت و رهنمودت کرد؟ و تو را فقیر و بی‌چیز نیافت و ثورتمند و دارایت کرد؟».
﴿وَٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَعۡمَٰلُهُمۡ كَسَرَابِۢ بِقِيعَةٖ يَحۡسَبُهُ ٱلظَّمَۡٔانُ مَآءً حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءَهُۥ لَمۡ يَجِدۡهُ شَيۡٔٗا وَوَجَدَ ٱللَّهَ عِندَهُۥ﴾ [النور: 39].
«کافران اعمالشان به سرابی می‌ماند که در بیابان بی‌آب و علفی شخص تشنه‌ای آن را آب پندارد، اما هنگامی که به سراغ آن می‌رود، اصلاً چیزی نیابد، مگر خدا را».
﴿عَٰلِمِ ٱلۡغَيۡبِۖ لَا يَعۡزُبُ عَنۡهُ مِثۡقَالُ ذَرَّةٖ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَلَا فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلَآ أَصۡغَرُ مِن ذَٰلِكَ وَلَآ أَكۡبَرُ إِلَّا فِي كِتَٰبٖ مُّبِينٖ ٣﴾ [سبأ: 3].
«آن کسی که دانای راز (نهان در گستره‌ی جهان) است به اندازه‌ی سنگینی ذره‌ای، در تمام آسمان‌ها و در زمین از او پنهان و نهان نمی‌گردد و نه کمتر از اندازه‌ی ذره و نه بزرگ‌تر از آن، چیزی نیست مگر این که در کتاب آشکاری ثبت و ضبط و نگه‌داری می‌شود».
بهره‌ی بنده از اسم خداوند واجد
آنچه را که خداوند از اعمال بنده مشاهده می‌کند بنده از آن‌ها غافل نشده و در آن سهل‌انگاری نمی‌کند، و هر گاه بر قلب تو نور اسم واجد بتابد تمامی کلماتی را که در خداوند موجود است و دیگران از آن خالی‌اند در می‌یابی و اگر خداوند بخواهد، براساس فضلش آن را به دیگران نیز عطا می‌کند.
عبدالواجد: او کسی است که خداوند او را در چشم آدمیان یگانه قرار داده است و وجود یگانه‌ی خویش را از موجودی یکتا و یگانه گرفته است و به واسطه‌ی خداوند از تمامی موجودات بی‌نیاز شده، زیرا کسی که به واسطه‌ی خداوند پیروز و رستگار گردد او پیروزی کامل را به چنگ آورده که هیچ چیزی را از دست نداده و در پی دست یافتن به چیز دیگری نیست.
دعا: پروردگارا! تو واجد تمامی کمالاتی و هر آنچه جز تو ناقص بوده و در رفتار و سخنان، ناتوان و درمانده است. تو ثروتمندی و تصرفت بر جهان پایدار است، تو صاحب عزتی و در برخورد با بندگان مهربانی.
پروردگارا! نور اسم واجدت را بر قلبم بتابان تا از دل‌مشغولی‌های نفس و جهان رهایی یابم و تمامی چیزها را فاقد و نیست ببینم. به من چشم بصیرت‌بین عطا کن تا تو را نزد هر چیزی و با هر چیزی بیابم. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر