بسم الله الرحمن الرحیم
این کتاب زنگ خطری است که برای همه به صدا در آورده شده، همانند کسی که وسط دریا در حال غرق شدن است و با صدای بلند فریاد کمک می‌زند.
موج‌های بلند وحشتناک کشتی را احاطه کرده‌اند.
تا لحظاتی نه چندان دور کشتی به قهر دریاها فرو می‌رود دریایی که ابتدا و انتهایی ندارد.
ولی از دور مناره‌های نجات در حال نمایان شدن است.
هنوز امید باقی است و از ساحل زیاد دور نشده‌ایم.
از اینجاست که نویسنده با صدای بلند فریاد می‌زند خود را و هر آن کس که می‌توانید نجات دهید.
و سکان کشتی را با قدرت متوجه ساحل نمایید.
تا به مقصد و ساحال امان برسیم که پشیمانی در درگاه ایزد منان دیگر سودی نخواهد داشت.
ولی با این حال عده‌اى سودجو ناراحت هستند و نمی‌خواهند مردم نجات پیدا کنند!.
حاضرنند کشتی با سرنشینانش غرق دریا شود ولی از مکاسب و سود شخصی آن‌ها ذره‌اى کم نگردد.
خداوند می‌فرماید: ﴿وَقَالَ ٱلَّذِيٓ ءَامَنَ يَٰقَوۡمِ إِنِّيٓ أَخَافُ عَلَيۡكُم مِّثۡلَ يَوۡمِ ٱلۡأَحۡزَابِ٣٠ مِثۡلَ دَأۡبِ قَوۡمِ نُوحٖ وَعَادٖ وَثَمُودَ وَٱلَّذِينَ مِنۢ بَعۡدِهِمۡۚ وَمَا ٱللَّهُ يُرِيدُ ظُلۡمٗا لِّلۡعِبَادِ٣١ وَيَٰقَوۡمِ إِنِّيٓ أَخَافُ عَلَيۡكُمۡ يَوۡمَ ٱلتَّنَادِ٣٢ يَوۡمَ تُوَلُّونَ مُدۡبِرِينَ مَا لَكُم مِّنَ ٱللَّهِ مِنۡ عَاصِمٖۗ وَمَن يُضۡلِلِ ٱللَّهُ فَمَا لَهُۥ مِنۡ هَادٖ٣٣﴾ [غافر: 30-33]. «آن مرد باایمان گفت: اى قوم من! من بر شما از روزى همانند روز (عذاب) اقوام پیشین بیمناکم. و از عادتى همچون عادت قوم نوح و عاد و ثمود و کسانى که بعد از آنان بودند (از شرک و کفر و طغیان) مىترسم; و خداوند ظلم و ستمى بر بندگانش نمىخواهد. اى قوم من! من بر شما از روزى که مردم یکدیگر را صدا مىزنند (و از هم یارى مىطلبند و صدایشان به جایى نمىرسد) بیمناکم! همان روزى که روى مىگردانید و فرار مىکنید; اما هیچ پناهگاهى در برابر عذاب خداوند براى شما نیست; و هر کس را خداوند (بخاطر اعمالش) گمراه سازد، هدایتکنندهاى براى او نیست».
و مىفرماید: ﴿وَقَالَ ٱلَّذِيٓ ءَامَنَ يَٰقَوۡمِ ٱتَّبِعُونِ أَهۡدِكُمۡ سَبِيلَ ٱلرَّشَادِ٣٨ يَٰقَوۡمِ إِنَّمَا هَٰذِهِ ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَا مَتَٰعٞ وَإِنَّ ٱلۡأٓخِرَةَ هِيَ دَارُ ٱلۡقَرَارِ٣٩﴾ [غافر: 38-39]. «کسى که (از قوم فرعون) ایمان آورده بود گفت: «اى قوم من! از من پیروى کنید تا شما را به راه درست هدایت کنم. اى قوم من! این زندگى دنیا، تنها متاع زودگذرى است، و آخرت سراى همیشگى است».
و مىفرماید: ﴿وَيَٰقَوۡمِ مَا لِيٓ أَدۡعُوكُمۡ إِلَى ٱلنَّجَوٰةِ وَتَدۡعُونَنِيٓ إِلَى ٱلنَّارِ٤١ تَدۡعُونَنِي لِأَكۡفُرَ بِٱللَّهِ وَأُشۡرِكَ بِهِۦ مَا لَيۡسَ لِي بِهِۦ عِلۡمٞ وَأَنَا۠ أَدۡعُوكُمۡ إِلَى ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡغَفَّٰرِ٤٢ لَا جَرَمَ أَنَّمَا تَدۡعُونَنِيٓ إِلَيۡهِ لَيۡسَ لَهُۥ دَعۡوَةٞ فِي ٱلدُّنۡيَا وَلَا فِي ٱلۡأٓخِرَةِ وَأَنَّ مَرَدَّنَآ إِلَى ٱللَّهِ وَأَنَّ ٱلۡمُسۡرِفِينَ هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِ٤٣ فَسَتَذۡكُرُونَ مَآ أَقُولُ لَكُمۡۚ وَأُفَوِّضُ أَمۡرِيٓ إِلَى ٱللَّهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ بَصِيرُۢ بِٱلۡعِبَادِ٤٤﴾ [غافر: 41-44]. «اى قوم من! چرا من شما را به سوى نجات دعوت مىکنم، اما شما مرا بسوى آتش فرا مىخوانید؟ مرا دعوت مىکنید که به خداوند یگانه کافر شوم و همتایى که به آن علم ندارم براى او قرار دهم، در حالى که من شما را بسوى خداوند عزیز غفار دعوت مىکنم! قطعا آنچه مرا بسوى آن مىخوانید، نه دعوت (و حاکمیتى) در دنیا دارد و نه در آخرت; و تنها بازگشت ما در قیامت بسوى خداست; و مسرفان اهل آتشند. و بزودى آنچه را به شما مىگویم به خاطر خواهید آورد! من کار خود را به خدا واگذارم که خداوند نسبت به بندگانش بیناست!».
