(3)- (خطبه – 107) وصف الله تعالی جل جلاله
(1)الحَمْدُ لِلَّهِ الْمُتَجَلِّى لِخَلْقِهِ بِخَلْقِهِ وَالظَّاهِرِ لِقُلُوبِهِمْ بِحُجَّتِهِ، (2)خَلَقَ الْخَلْقَ مِنْ غَيْرِ رَوِيَّةٍ، إِذْ کانَتِ الرَّوِيَّاتُ لا تَلِيقُ إِلَّا بِذَوِى الضَّمائِرِ، وَلَيْسَ بِذِى ضَمِيرٍ فِى نَفْسِهِ، (3)خَرَقَ عِلْمُهُ باطِنَ غَيْبِ السُّتُراتِ، وَأَحاطَ بِغُمُوضِ عَقائِدِ السَّرِيراتِ.
[(1)سپاس خدايی را سزاوار است که به سبب خلقت و آفرينشی که فرموده(و دليل بر ربوبيت او است) به خلایق آشکار شده است، به حجت خويش(آثار قدرت) نزد دل‌های ايشان ظاهر و نمايان است، (2)بدون به کار بردن فکر و انديشه، آفريدگان را ايجاد فرموده، زيرا انديشهها سزاوار نيست، مگر به کسانی که دارای ضمایر(قوای مدرکه‌ی باطنيه) باشند و خداوند فی نفسه دارای ضميری نيست، (3) نفوذ علم او به باطن و کنه ناديدنی‌ها(مانعی نيست) و به کوچکترين افکار و اسرار احاطه دارد.]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر