شارع حکیم در هر عبادت مصلحت بندگان را در نظر داشته است، و شخص مکلف در انجام تکالیف خود، افزون بر فرمانبری از خدا، فوایدی نیز کسب می‌نماید که در این جا به بعضی از آنها اشاره می‌شود.
1- روزه وسیلۀ شکرگزاری است، زیرا پرهیز از لذت‌های سه‌گانۀ «خوردنی، آشامیدنی، جنسی» در طور روزهای رمضان سبب می‌شود که ارزش و قدرت نعمت‌ها را بداند، و خداوند را که صاحب نعمت است و بخشندۀ نعمت‌هاست سپاسگزار باشد، و به همین سبب در آخرین جملۀ آیۀ: +وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ_.
سورۀ بقره دربارۀ روزه آمده است که به این معنا اشاره دارد.
2- روزه سبب تقوا و پرهیزگاری است، زیرا نفس هرگاه به خاطر رضای پروردگار و خوف از عذاب او در ترک حلال مطیع و فرمانبردار باشد، ناگزیر در پرهیز از حرام نیز فرمانبردار و مطیع او خواهد بود و جملۀ: ﴿لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ﴾.
و یا: ﴿لَعَلَّهُمۡ يَتَّقُونَ﴾.
بر این معنا تأکید می‌نماید.
3- از فواید روزه غلبه بر نفس و کاهش شهوت است.
4- از فواید روزه همکاری و همدردی با فقرا و گرسنگان است تا به وسیلۀ روزه انسان به فکر محتاجان باشد، و از ثروت و مال خود که خداوند منان در اختیارش گذاشته، محتاجان را بی‌نصیب نسازد.
به حضرت یوسف علیه السلام گفتند: با این همه ثروت و هستی، چرا بیشتر روزها را روزه می‌گیری و خودت را گرسنه می‌سازی؟ فرمودند: تا به فکر گرسنگان بیفتم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر