(23)- (سخن- 363) خوی‌های پسندیده و بزرگی دین اسلام
(1)لا شَرَفَ أَعْلى مِنَ الْإِسْلامِ، وَلا عِزَّ أَعَزُّ مِنَ التَّقْوى، وَلا مَعْقِلَ أَحْصَنُ مِنَ الْوَرَعِ، وَلا شَفِيعَ أَنْجَحُ مِنَ التَّوْبَةِ، (2)وَلا کَنْزَ أَغْنى مِنَ الْقَناعَةِ، وَلا مالَ أَذْهَبُ لِلْفاقَةِ مِنَ الرِّضى بِالْقُوتِ، (3)وَمَنِ اقْتَصَرَ عَلى بُلْغَةِ الْکَفافِ فَقَدِ انْتَظَمَ الرَّاحَةَ، وَتَبَوَّأَ خَفْضَ الدَّعَةِ، (4)وَالرَّغْبَةُ مِفْتاحُ النَّصَبِ، وَمَطِيَّةُ التَّعَبِ، (5)وَالْحِرْصُ وَالکِبْرُ وَالْحَسَدُ دَواعٍ إِلَى التَّقَحُّمِ فِى الذُّنُوبِ، (6)وَالشَّرُّ جامِعٌ لِمُساوِى الْعُيُوبِ.
[(1) شرافتی برتر از اسلام و عزتی عزيزتر از تقوا، بازدارنده‌تری بهتر از ورع، شفيعی با نفوذتر از توبه، (2)گنجی بی‌نيازکننده‌تر از قناعت نیست، هيچ چيزی برای نابودی فقر بهتر از رضا به مقدار حاجت نيست، (3) آن کس که به مقدار نياز اکتفا کند به آسايش و راحتی دست يافته و وسعت و آرامش را به دست آورده است. (4)دنياپرستی کليد رنج و بلا 000 و مرکب تعب و ناراحتی است، (5) و حرص و حسد شخص را به افتادن در گناهان می‌خوانند، (6)و شرّ همه‌ی بدی‌ها و زشتی‌ها را در بر دارد.]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر