سپاس وآفرین ایزد جهان آفرین راست. آن که اختران رخشان، به پرتوِ روشنی وپاکی او تابنده‌اند وچرخ گردان به خواست وفرمان او پاینده. آفریننده‌ای که پرستیدنِ اوست سزاوار. دهنده‌ای که خواستن جز از او نیست خوش گوار. هست کننده از نیستی، نیست کننده پس از هستی. ارجمند گرداننده‌ی بندگان از خواری؛ در پای افکننده‌ی گردن کشان از سروَری. پادشاهی او راست زیبنده؛ خدایی او راست در خورنده؛ بلندی وبرتری از درگاه او جوی وبس. هر آن که از روی نادانی نه او را گزید، گزند او ناچار بدو رسید. هستیِ هر چه نامِ هستی دارد، بدوست.
|
جهان را بلندی و پستی تویی |
|
ندانم چه‌ای هر چه هستی تویی! |
و درود بر پیمبر بازپسین، پیشرِ پیمبران پیشین؛ گره گشایِ هر بندی، آموزنده‌ی هر پندی، گمراهان را راه نماینده، جهانیان را به نیک وبد آگاهاننده، به همه زبانی نام او ستوده وگوش پند نیوشان آواز او شنوده، وهمچنین درود بر یاران گزیده وخویشان پسندیده‌ی او باد؛ تا باد وآب وآتش وخاک در آفرینش بر کار است وگل بر شاخسار همبستر خار([1]).
([1]) (اقتباس از تاریخ جهان‌گشای جوینی، نوشته عطا ملک جوینی ـ 681-623هـ ق ـ: آفرین : ستایش .. دهنده: خداوند بخشنده .. خوش گوار: گوارا، مطابق میل .. درخورند: لایق وسزاوار .. پند نیوش: پند پذیر..).
مترجم: در ترجمه کتاب سعی شده است تا حد توان ترجمه کاملا حرفی باشد، ودر مواردی که لازم دانستیم برخی اضافات چه در متن و یا پاورقی‌ها به روشن شدن بیشتر مطلب کمک می‌کند آن را بین دو پرانتز (...) قرار داده‌ایم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر