(16)- (سخن- 219) ضرر و زیان برخی از صفات ناشایسته
(1)مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْيا حَزِيناً فَقَدْ اصْبَحَ لِقَضاءِ اللَّهِ ساخِطاً، (2)وَمَنْ أَصْبَحَ يَشْکُو مُصِيبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَإِنَّما يَشْکُو رَبَّهُ، (3)وَمَنْ أَتى غَنِيّاً فَتَواضَعَ لَهُ لِغِناهُ ذَهَبَ ثُلْثا دِينِهِ، (4)وَمَنْ قَرَأَ الْقُرانَ فَماتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ کانَ مِمَّنْ يَتَّخِذُ اياتِ اللَّهِ هُزُواً، (5)وَمَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُنْيَا الْتاطَ قَلْبُهُ مِنْها بِثَلاثٍ: هَمٍّ لا يُغِبُّهُ، وَحِرْصٍ لا يَتْرُکُهُ، وَأَمَلٍ لا يُدْرِکُهُ.
[(1) كسى كه از دنيا اندوهناک مى‌باشد، از قضاء الهى خشمناک است، (2)و آن كس كه از مصيبت وارد شده شِكْوه كند، از خدا شكايت كرده، (3)و كسى كه نزد توانگرى رفته و به خاطر سرمايه‌اش در برابر او فروتنى كند، دو سوم دين خود را از دست داده است، (4) و آن كس كه قرآن بخواند و وارد آتش جهنم شود، حتماً از كسانى است كه آيات الهى را بازيچه قرار داده است، (5)و آن كس كه قلب او با دنيا پرستى پيوند خورد، همواره جانش گرفتار سه مشكل است: اندوهى رها نشدنى، و حرصی که دست از او بر ندارد و آرزوئى نايافتنی.]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر