مباح دانستن نزدیکی با زن از دُبر– خدا آنان را رسوا و هلاک گرداند-!
یکی دیگر از اعمال شنیع ودور از انسانیت رافضیان، مباح دانستن نزدیکی با زن و کنیز از دُبر، می‌باشد[1].
در حالی که از پیامبر صل الله علیه و آله و سلم و اصحابش به ثبوت رسیده که مراد از آیه‌ی: ﴿نِسَآؤُكُمۡ حَرۡثٞ لَّكُمۡ فَأۡتُواْ حَرۡثَكُمۡ أَنَّىٰ شِئۡتُمۡ﴾ [البقرة: 223][2]. «زنانتان کشتزار شما هستند؛ هر طور که میخواهید به سراغ کشتزارتان بروید (و زناشوئی نمائید به شرط آنکه از موضع نسل تجاوز نکنید)». نزدیکی با زن از جلو می‌باشد. و لفظ «حرث» بر آن دلالت دارد[3] بلکه صراحتاً همین مراد را میرساند. و از پیامبر صل الله علیه و آله و سلم روایت شده که ایشان بر فاعل چنین کاری لعنت فرستاده‌اند و لفظ کفر را بر آن اطلاق نموده‌اند[4]. شایسته است که چنین عملی به طور قطع حرام باشد[5] و امکان دارد که حلال دانستن آن کفر باشد، و خداوند ما را نگاه دارد.
[1]- نگا: المختصر النافع، ص196، شرائع الإسلام فی الفقه الإسلامی، اثر جعفری (2/ 7).
[2]- شیخ رحمه الله به حدیثی که اشاره دارد که امام بخاری آن را در صحیح خود، حدیث شماره: 4528 و امام مسلم در صحیحش، حدیث شماره: 1435 از جابر رضی الله عنه روایت نموده‌اند که گفت: یهودیان می‌گفتند: چون مردی با زنش از طرف دبر در فرج مجامعت کرد، فرزندش احول (چشم کج) می‌آید، پس این آیه‌ی کریمه نازل شد: ﴿نِسَآؤُكُمۡ حَرۡثٞ لَّكُمۡ فَأۡتُواْ حَرۡثَكُمۡ أَنَّىٰ شِئۡتُمۡ﴾ [البقرة: 223]. «زنانتان کشتزار شما هستند؛ هر طور که میخواهید به سراغ کشتزارتان بروید (و زناشوئی نمائید به شرط آنکه از موضع نسل تجاوز نکنید)»، و این الفاظ امام مسلم است.
[3]- ابن عباس گفته: «حرث» همان جایی است که فرزند از آن متولد می‌شود، چنانچه در تفسیر ابن کثیر ذیل این آیه‌ی کریمه آمده.
[4]- شیخ رحمه الله به حدیثی اشاره دارد که ابوداود آن را در سنن خود، حدیث شماره: 2162 از ابوهریره رضی الله عنه روایت کرده که پیامبر صل الله علیه و آله و سلم فرمودند: «ملعون مَن أتی امرأته فی دبرها: آنکه با زنش از راه دبر مجامعت کند ملعون است»، و ابن ماجه آن را در سنن (1/ 619) و امام احمد در مسند (10158) آورده و علامه آلبانی آن را در صحیح الجامع (5889) صحیح دانسته. هم چنین اشاره دارد به حدیثی که ابوداود آن را در سنن خود، حدیث شماره: 3904، و ترمذی در سنن، حدیث شماره: 135، و ابن ماجه در سنن، حدیث شماره: 639 از ابوهریره رضی الله عنه روایت نموده‌اند که آنحضرت صل الله علیه و آله و سلم فرمودند: «مَن أتی حائضا أو امرأة فی دبرها أو کاهنا فصدّقه بما یقول، فقد کفر بما أنزل علی محمد: هر که با حائضی یا با زنی از دبر مجامعت کند، یا نزد کاهنی برود و او را در گفته‌اش تصدیق کند، به آنچه محمد آورده کفر ورزیده است». این روایت را شیخ آلبانی إرواء الغلیل، حدیث شماره: 2006 صحیح دانسته است.
[5]- بلی، این عمل به طور قطع حرام است، و از جمله‌ی دلایل بر تحریم آن و اینکه مراد از فرموده‌ی خداوند: ﴿فَأۡتُواْ حَرۡثَكُمۡ أَنَّىٰ شِئۡتُمۡ﴾ [البقرة: 223]. مجامعت از قُبُل است، این حدیث می‌باشد که امام احمد رحمه الله در مسند، حدیث شماره: 2414 از ابن عباس رضی الله عنه روایت نموده که گفت: این آیه‌ی کریمه: ﴿نِسَآؤُكُمۡ حَرۡثٞ لَّكُمۡ﴾ درباره‌ی عده‌ای از انصاریان نازل شد که خدمت رسول الله صل الله علیه و آله و سلم آمده و از ایشان (درباره‌ی همبستری با زنان) سوال کردند، آن حضرت صل الله علیه و آله و سلم فرمودند: «هر طور که خواسته باشید می‌توانید با آنان همبستر شوید، در صورتی که محل جماع فرج باشد» و آن حدیثی حسن است.
ابن ابی‌حاتم در تفسیر خود، حدیث شماره: 2133 روایت کرده و گفته: یونس بن عبدالأعلی برای ما حدیث گفت، گفت: ابن وهب به ما خبر داد، گفت: مالک بن انس و ابن جریج و سفیان بن سعید ثوری به من خبر دادند که محمدبن منکدر به آنان حدیث گفت که جابر بن عبدالله به او خبر داد که یهود به مسلمانان گفتند: هر که با زنش در حالی که زن سرنگون است از پشت جماع کند فرزندش احول (کلاج) می‌آید، پس خداوند متعال این آیه‌ی کریمه: ﴿نِسَآؤُكُمۡ حَرۡثٞ لَّكُمۡ فَأۡتُواْ حَرۡثَكُمۡ أَنَّىٰ شِئۡتُمۡ﴾ را نازل فرمود. ابن جریج در تشریح حدیث گفته: پیامبر صل الله علیه و آله و سلم در پاسخ آنان فرمودند: شخص می‌تواند زن خود را سرنگون و بر پشت جماع نماید به شرطی که فرج محل جماع باشد، و آن صحیح است.
و در مسند امام احمد (ج6 ص305) روایت شده که زنی نزد رسول الله صل الله علیه و آله و سلم آمد و از ایشان سوال کرد شوهرش می‌خواهد او را در حالی که بر شکم خوابیده جماع کند، پیامبر صل الله علیه و آله و سلم در پاسخ این آیه‌ی کریمه را برای او تلاوت کردند: ﴿نِسَآؤُكُمۡ حَرۡثٞ لَّكُمۡ فَأۡتُواْ حَرۡثَكُمۡ أَنَّىٰ شِئۡتُمۡ﴾ جماع باید در یک سوراخ (فرج) باشد، و این روایت با شواهد خود حسن است.
و در اینجا دلایل دیگری نیز در تحریم وطی زن در دبر موجود می‌باشد، اما روافض گروهی نادان‌اند، و اگر خواسته باشند بر اهل سنت تردید نمایند، روایات ضعیف و یا موضوع را پیدا کرده و یا دنبال متشابه می‌گردند؛ چنانکه خداوند متعال از کجروان خبر داده، و فرموده است:﴿فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ﴾ [آل عمران: 7]. «کسانی که در دل‌هایشان کجی (و میل به باطل) وجود دارد، برای فتنهانگیزی و تأویل (نادرست) آیات، در پی آیاتِ متشابه بر میآیند» می‌گویم: همانند روافض، و در وطی زن از راه دبر به قول ابن عمر استدلال جسته‌اند، و در حالی که حافظ ابن کثیر در تفسیر خود بعد از این که قول ابن عمر رضی الله عنه را ذکر کرده ذیل آیه‌ی فوق نوشته: این احتمال وجود دارد که فرد با زنش از طرف عقب در فرج جماع کند.
در حالی که به صراحت از ابن عمر ثابت است که بر وطی‌کننده‌ی زن از دبر انکار کرده، دارمی در مسند خود، حدیث شماره: 1130 از سعیدبن یسار نقل کرده که گفت: برای ابن عمر گفتم: در مورد کنیزکان جوان چه می‌گوئی آیا می‌شود از راه دبر با آنها نزدیکی کرد؟ ابن عمر رضی الله عنه در پاسخ فرمود: آیا فردی از مسلمانان این کار را انجام می‌دهد؟. شیخ مقبل رحمه الله در اسباب النزول ص44 بعد از این که این حدیث را با سندش ذکر کرده، گفته: و این اسنادی صحیح است، و نص صریحی از ابن عمر مبنی بر تحریم آن می‌باشد، پس هر روایتی که از او نقل شده و دارای احتمال است به این روایت محکم به محمل صحیح برگردانده شده و احتمال خطای آن به کلی از بین می‌رود.
می‌گویم: و برخی از بزرگان کسی را که با زنش از راه دبر نزدیکی می‌کند تکفیر کرده‌اند، عبدالرزاق در المصنف، حدیث شماره: 20953 از ابن طاوس از پدرش روایت کرده که مردی از ابن عباس در باره‌ی فردی که با زنش از راه دبر مجامعت می‌کند پرسید، ابن عباس گفت: این فرد از من در مورد کفر می‌پرسد، و آن روایتی است صحیح.
و هم چنین در مصنف عبدالرزاق، روایت شماره: 20957 از ابودرداء رضی الله عنه آمده که از او در این مورد سوال شد، در پاسخ گفت: و آیا جز کافر کسی این کار را می‌کند؟
و حافظ ابن کثیر در تفسیرش ذیل آیه‌ی مذکوره از ابوهریره رضی الله عنه روایت کرده که گفت: وطی کردن مردان با زنان از راه دبر کفر است، و در مصنف به شماره‌ی: 10958 به این لفظ آمده که هر که این عمل را انجام دهد کافر شده. و در سند آن لیث بن ابی سلیم آمده که ضعیف است، اما از علی بن بَذیمَه روایت شده-که او ثقه می‌باشد- از مجاهد از ابوهریره چنانکه حافظ ابن کثیر به طور مرفوع و موقوف آورده، و گفته: روایت موقوف صحیح‌تر است.
و آنچه که وادارم کرد این موضوع را مفصلا تشریح بدهم نوشته‌هایی است که در رساله‌ی رافضی‌ای گنهکار صباح البیاتی دیده‌ام که در آن به زعم خود بر شیخ محمدبن عبدالوهاب رحمه الله تردید کرده بود و از نزدیکی با زن در دبرش به شدت دفاع می‌کرد، و حمد و سپاس برای خدایی است که اهل سنت را از امراض روافض مصئون و محفوظ داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر