ایشان
مىگویند([1]):
بر هر یک از ما و شما واجب است که علم و دانشش را در راه رضایت خدا و یاری رسولش
صرف نماید، چون که خداوند متعال فرموده است: ﴿وَإِذۡ أَخَذَ ٱللَّهُ مِيثَٰقَ ٱلنَّبِيِّۧنَ لَمَآ ءَاتَيۡتُكُم مِّن
كِتَٰبٖ وَحِكۡمَةٖ ثُمَّ جَآءَكُمۡ رَسُولٞ مُّصَدِّقٞ لِّمَا مَعَكُمۡ لَتُؤۡمِنُنَّ
بِهِۦ وَلَتَنصُرُنَّهُۥ﴾ [آل‌عمران: 81]. «و (به خاطر بياوريد) هنگامى
را كه خداوند، از پيامبران (و پيروان آنها)،پيمان مؤكد گرفت، كه هرگاه كتاب و دانش
به شما دادم، سپس پيامبرى به سوى شما آمد كه آنچه را با شماست تصديق مىكند، به او
ايمان بياوريد و او را يارى كنيد».
وقتی که خدای سبحان از انبیاء
پیمان گرفته است که اگر به محمد ص رسیدند به او ایمان بیاورند و یاریش کنند، پس ای امت
پیامبر! ما باید چگونه باشیم؟ بنابر این لازم است هم به او ایمان بیاوریم و هم او
را یاری نماییم، و انجام یکی بدون دیگری کافی نیست، و لازم است بدانیم که شایسته‌ترین
و برترین مردم اهل بیتی است که خداوند، پیامبر ما را از میان آنان مبعوث کرده و
آنها را بر مردم دنیا برتری داده است، شایسته‌ترین اهل بیت به این امر نسل رسول
اکرم ص هستند.
ایشان در اینجا بیان مىكند
که خداوند رسولش را که اساس اهل بیت است مبعوث کرده و اهل بیتش را بر تمام مردم
دنیا برتری داده است و در این رساله وقتی آنها را مورد خطاب قرار مىدهد، وجود
گروهی از اهل بیت نبوت را در عصر خود اثبات مىكند، نه آنگونه که دشمنانش گمان
مىكنند که او وجود آنها را انکار مىكند و معتقد است نسب پیامبر ص قطع شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر