شیخ سلیمان بن عبدالله بن محمد بن عبدالوهاب/ می‌گوید:
عبارت «يُحِبُّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ، وَيُحِبُّهُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ» خدا و رسولش را دوست
دارد و خدا و رسولش نیز او را دوست دارند) بیانگر فضیلت سترگی برای علی t می‌باشد، زیرا این گواهی پیامبر ص برای ایشان است. و همچنین بیانگر آن است که علی t به طور کامل از پیامبرش تبعیت و پیروی نموده و به درجه‌ای دست
یافته که خدا او را دوست داشته باشد، از این رو محبت او نشانه‌ی ایمان و نفرت
از او نشانه‌ی نفاق می‌باشد([1]).
و باز گفته: و علی ابن
ابی طالب همان امام ابوالحسن هاشمی عموزاده پیامبر ص و همسر فاطمه‌ی
زهراء دختر پیامبر ص است که نام اجدادش ابوطالب عبدمناف بن عبدالمطلب بن
هاشم قریشی می‌باشد، ایشان از سابقین اولین به اسلام است که در جنگ بدر و بیعت‌الرضوان
شرکت داشته و یکی از آن ده نفر می‌باشد که در دنیا گواهی بهشت برایشان اعلام شد
و خلیفه‌ی چهارم از خلفای راشدین می‌باشد. ایشان دارای فضائل و مناقب بسیاری هستند
و در ماه رمضان سال چهلم هجری به دست ابن ملجم خارجی به درجه شهادت نائل آمدند([2]).
باز در همان رساله آمده است:
«عبارت: از علی بن حسین» یعنی: فرزند علی بن ابی طالب معروف به زین العابدین t که از
میان اقوام و خویشان خود بزرگترین و داناترین تابعین به شمار می‌آید. زهری می‌گوید:
از میان اهل قریش بافضیلت‌تر از او را ندیده‌ام و بنا به قول صحیح ایشان در سال
(93 ﻫ) وفات فرمودند. پدر ایشان حسین، نوه و ریحانه‌ی پیامبر ص می‌باشد که روایاتی از پیامبرص
نقل نموده و در روز عاشوراء سال 61 ﻫ در سن 56
سالگی به درجه‌ی شهادت نائل آمدند([3]).
این همان عقیده‌ای است که
امام محمد بن عبدالوهاب فرزندان و نوه‌های خود را بر آن تربیت نمود که اهل بیت
پیامبر ص را دوست بدارند و حق آنها را شناخته و آنها را در مقام و منزلتی قرار
بدهند که خدا و رسولش بدانها داده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر