[در سال دهم بعثت] ابو طالب عموی آن حضرت
ج فوت
کرد او تا زنده بود به شدت از برادرزاده‌اش رسول خدا
ج دفاع
می‌کرد و قریش چون ابو طالب را احترام می‌گرفتند
در طول زندگی او به شخص پیامبر ج آزاری نرساندند به همین خاطر مرگ ابوطالب باعث اندوه
فراوانی برای پیامبر ج شد و آن حضرت خیلی تلاش نمود تا ابوطالب در بستر مرگ کلمه‌ی
(شهادتین) را بگوید اما او بخاطر دوری از سرزنش قوم قریش شهادتین را نگفت.
در همان سال خدیجهل نیز فوت
کرد او همیشه پشتیبان پیامبر ج بود و هنگام دشمنی مشرکان با
آن حضرت ج از غم و هم او می‌کاست به همین خاطر پیامبر
ج آن سال
را (عام الحزن) سال غم و اندوه نامید.
از آنجا که پس از وفات ابوطالب و خدیجهل اذیت و
آزار مشرکان نسبت به رسول خدا ج سخت‌تر شد آن حضرت به طائف
رفت به امید آنکه در میان طایفه‌ی ثقیف کسانی به سخنان او را گوش کنند و دعوتش را
بپذیرند و ایشان را یاری رسانند ولی آنان پیامبر ج را به شکلی ناجوانمردانه
جواب دادند، بچه‌ها را تشویق کردند که آن حضرت ج را سنگ باران نمودند تا خون
از پاهای مبارکش جاری شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر