شکی نیست که هر
عاقلی فرزندانش را جز به نام کسانی که آنها را دوست دارد نامگذاری نمىكند، به
عبارتی واضح‌تر شخص عاقل فرزندانش را با نام کسانی که از آنها متنفر است نامگذاری
نمىكند!([1]).
اینجاست که شیخ
محمد بن عبدالوهاب پسر بزرگش را علی و دخترش را فاطمه و دو تن از پسرانش را
حسن و حسین نامیده است([2]).
چه اسم و مسمای زیبا و نیکویی!! چرا که آنها خاندان پیامبر ص هستند.
همچنانکه هر عاقلی تنها کنیه‌ای را برای خود انتخاب می‌کند که دوست
داشتنی و محبوب وی واقع شده باشند، امام محمد بن عبدالوهاب کنیه‌ی ابوحسین را
برای خود انتخاب کرده بود.
این به چه معنی
است؟ و بر چه چیزی دلالت دارد؟
این بیانگر نهایت محبت شیخ نسبت به اهل بیت ‡
می‌باشد.
پس آیا کسی مىتواند گستاخی کند و بگوید که محمد بن عبدالوهاب، با اهل بیت
‡ سر دشمنی و عداوت را دارد؟
[1]– در اینجا اشکالی ندارد که اشاره‌ای مختصر به نامهای فرزندان اهل
بیت بیندازیم، علی t سه تن از پسرانش را با نام
خلفای قبل از خود (ابوبکر، عمر و عثمان) نامگذاری کرد و جای تعجب هم نیست چرا که
آنان برادر و داماد یکدیگر و در میان یکدیگر مهربان بودند، همانطور که خدا آنها را
توصیف کرده است . ابوبکر و عمر داماد رسول الله ص بودند،
و بعد از وفات ابوبکر t علی t با زن بیوه‌اش
(أسماء بنت عمیس) ازدواج کرد و علی دخترش (ام کلثوم) را به ازدواج عمر در آورد و
پیامبر ص دو دخترش را که خواهران فاطمه زهرا بودند به
ازدواج عثمان در آورد. آنگاه حسین t سید جوانان بهشت پسرش را (عمر) نامید و این هیچ عجیب نیست! مگر او (عمر) شوهر خواهرش نیست؟!.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر