وفد یزید در مکه برای گرفتن بیعت از عبدالله‌بن‌زبیر
یزید پس از برداشتن حسینس از سر راه خویش، نامه‌ای به عبدالله‌بن‌زبیر
نوشت و از او خواست با وی بیعت کند. امّا عبدالله از این کار سر باز زد. یزید خشمگین
شد و سوگند یاد کرد که عبدالله باید در غل و زنجیر نزد او آورده شود. سپس بدین منظور
عده‌ای از اعیان شام را برای اخذ بیعت نزد عبدالله‌بن‌زبیر فرستاد و همراه آنان غل
و زنجیر نقره‌ای و جبّه‌ای فاخر فرستاد که غل و زنجیر بر دست و پایش زده و جبّه فاخر
را بر آن بپوشند تا سوگند یزید محقّق گردد.
عبدالله پس از مشورت با مادرش أسمال، مبارزه
و مرگ را بر این ذلّت و خواری ترجیح داد و از قبول بیعت امتناع ورزید. ابن عضاة که
سخن گوی هیئت بود، ایشان را تهدید کرد و گفت: اگر کبوتری از کبوتران حرم مکه بگوید
که یزید شراب می‌نوشد و از بیعت خلیفه بیرون آید با این تیر او را به زمین خواهم انداخت.
عبدلله گفت: من هیچ بیعتی با یزید نداشته‌ام که از آن خارج شده باشم. به خدا قسم من
از هیچ کس و هیچ قدرتی ترس و هراسی ندارم و من با دلیل ربّانی راه خویش را برگزیده‌ام؛
اگر کشته شوم چه خوب است و اگر با موت طبیعی وفات کنم خداوند از حقیقت نیتم باخبر است.
سپس دعا کرد: «اللهمّ
إنّی عائذ ببیتك»؛ خدایا من پناهنده خانه توام. با این
جمله برای همیشه لقب عائذبالله را بر خویش نهاد([1]). در مراسم حجّ همان سال از نماینده حاکم پیروی نکرد و در نماز و افاضه و بقیه
مناسک مستقلّ عمل نمود و این مخالفت آشکار با خلیفه اموی، یزید، بود.
عبدالله‌بن‌زبیر در مکه تنها نبود بلکه از میان
صحابه و تابعین افراد زیادی با ایشان هم‌رأی بودند، امثال مسور بن مخرمه، عبدالله بن
صفوان و مصعب بن عبدالرحمن بن عوف، که هدف اساسی همه شان تغییر اوضاع با قیام و مبارزه
بود؛ زیرا احساس کردند که خلافت به ملوکیت موروثی تبدیل شده است و یزید صلاحیت منصب
خلافت را ندارد. هدف آنان دفع منکر و مبارزه با جور و فساد بود، به همین دلیل عبدالله‌بن‌زبیر
تا وفات یزید ادعای خلافت و امارت نکرد، و می‌گفت: به خدا قسم هدف من فقط اصلاح اوضاع
و اقامه حقّ است و هرگز در‌پی مال و ذخیره کردن دنیا نیستم([2]). و می‌گفت: بارالها من دیدار تو را دوست دارم پس تو نیز دیدار مرا دوست بدار.
من به خاطر تو با دشمنت جنگیدم، پس به من ثواب و اجر مجاهدان عنایت فرما([3]).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر