1- عمل زناشویی عبادت است
2- بوسیدن قبل از جماع
3- تحریک شرمگاه زن
4- لذت جویی بدون جماع
5- جواز نگاه به شرمگاه
6- لخت شدن
7- ملاعبه از راه نظر
8- حرکت و صحبت در موقع ملاعبه
9- مختصر و تخبیب اسم زن
از جمله مهم‌ترین اموری که لازم است شوهر به آن اهمیت دهد، شوخی و مزاح با زن به خصوص قبل از جماع است. این کار تأثیر بسیار مهمی بر ارتباطات روحی و جنسی بین زن و شوهر می‌گذارد. لذت جسمی، نزاکت و متانت خاصی را از طرف مرد می‌طلبد؛ چرا که لازم است به همسرش یک تمایل صادق، عطوفت کامل و محبتی پابرجا ارائه دهد.
همسر دانا و حکیمه هم می‌تواند با خوش ذوقی و زینت و نظافت و پاکیزگی بدنش، تمایل و رغبت همسرش را جلب نماید و او را به آسانی و سهولت به اوج ارتباط برساند؛ پس محبت مایه‌ی سعادت است، اما جماع بدون مقدّمه به یک عمل وحشیگرانه تبدیل می‌شود که مرد به خاطر قضای حاجتش به سوی زن حمله ور می‌شود، سپس با حالت نفس زنان دور می‌شود. اگر مرد احساسات و صفا و صمیمیت زن را درک کند، این امر موجب می‌گردد که اشتیاق زن بیشتر و بهتر شود. بنابراین، بر مرد لازم است که شوخی و مزاح را به یک مدت که گاه طول هم می‌کشد، انجام دهد؛ چرا که این عمل برای انگیختن تمایلات بین زوجین است تا اینکه آنها را به حالت آرامش کامل و نهایت شادی و سرور برساند. به این دلیل، اسلام به مزاح و شوخی با همسر ارزش و اعتبار قایل است. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید: «کُلُّ شَیْءٍ لَیْسَ مِن ذکرِ اللهِ لَهو ولعب إلّا أن یَکونَ أربعة: مُلاعَبَة الرَّجُلِ امرأتَه وتَأدیبُ الرَّجلِ فَرَسَه وَمشيُ الرَّجُلِ بینَ الغَرَضَین وَتَعلیمُ الرَّجلِ السّباحة».[1] «كُلُّ شَيْءٍ لَيْسَ فِيهِ ذِكْرُ اللهِ فَهُوَ لَهْوٌ وَلَعِبٌ إِلَّا أن يكون أَرْبَعَة: مُلَاعَبَةُ الرَّجُلِ امْرَأَتَهُ، وَتَأْدِيبُ الرَّجُلِ فَرَسَهُ، وَمَشْيُهُ بَيْنَ الْغَرَضَيْنِ، وَتَعْلِيمُ الرَّجُلِ السَّبَّاحَةَ».
ترجمه: «هر چیزی که ذکر خدا در آن نباشد، لهو و لعب به حساب می‌آید، به جز این چهار عمل:
1- مزاح و شوخی مرد با زنش
2- تربیت و پرورش اسب البته برای مردان
3- رفتار و امر انسان در بین دو هدف که جهت تیراندازی نصب می‌شود. (آموزش تیراندازی)
4- یادگیری شنا برای مردان».
از جمله اعمال مزاح و شوخی با زن، نرم خویی و همچنین انتظار کشیدن و عجله نکردن است تا هوس و خواهش زن نیز فرو بنشیند و او نیز به کام دل خویش برسد؛ زیرا انزال شهوت زن در برخی از موارد دیر انجام می‌گیرد، پس لازم است که مردان به این فرموده‌ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم توجه نمایند. «لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ، حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ».[2]
ترجمه: «ایمان برای هیچ کدام از شما حاصل نمی‌شود، مگر اینکه آنچه را برای خویش دوست دارد، برای برادرتان هم دوست داشته باشد».
پس آیا نزدیک‌تر «و دوست‌تر» از همسر در این لحظات وجود دارد. اگر از ما بپرسند، چگونه مرد به نهایت لذت در جماع می‌رسد؟ جواب را در موارد ذیل می‌یابیم:
اسلام مسأله‌ی مقاربت را تا مرتبه‌ی عبادت بالا برده است و برای آن اجر و پاداشی قرار داده است که به همسران می‌رسد؛ زیرا آن دو با این ازدواج شرعی از مهلکات و گناه‌ها دوری جسته‌اند و با هم زندگی می‌کنند و در جوّی از سازگاری و هماهنگی و ارتباط زیبا در تبادل محبت و عاطفه‌ای سازگار و مسالمت آمیز به آرامش می‌رسند.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید: «فِي بُضْعِ أَحَدِكُمْ صَدَقَةٌ».[3] «در مقاربت هرکدام از شما صدقه‌ای برای شماست».
پس جماع، صدقه‌ی مرد به همسرش محسوب می‌گردد و نهایت نعمت، این است که انسان احساس می‌کند که تمایلات و رغبت‌های وی اشباع می‌گردد و نفسش به آرامش می‌رسد و با کسب ثواب و اجر از خداوند عزوجل پیروز گشته است. ابن قّیم رحمه الله می‌فرماید: هر لذتی به لذت آخرت کمک کند، این لذت محبوب و خوشایند خداوند رب العالمین است. پس خدا این لذایذ را فراهم کرده است تا اینکه از دو جهت از آنها لذت برده شود:
1- از جهت بهره مند شدن و رضایت به آن
2- از این جهت که این لذت‌ها، وسیله‌ای برای رسیدن به لذتی کامل‌تر از آن یعنی رضای خدا تلقی می‌گردد (یعنی رسیدن به کمال لذّت‌ها)».
حضرت عایشه رضی الله عنهما فرمودند: پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بعضی از همسرانش را می‌بوسید و سپس به سوی مسجد می‌رفت؛ در حالی که وضویی نمی‌گرفت «تجدید وضو نمی‌کرد».[4]
بوسیدن، اثر بسیار مهمی در ایجاد محبت و نزدیکی احساسات دارد و زمینه‌ای برای به هم رسیدن «قرب و محبت زیاد» به حساب می‌آید و اهمیت این عمل به گونه‌ای است که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حتی هنگام روزه‌دار بودن نیز آن را ترک نمی‌کرد. به گونه‌ای که پیامبر همسرانش را می‌بوسید، در حالی که روزه بودند.[5]
ام سلمه رضی الله عنها فرمود: «ان رسول الله يُقَبِّلُ وَهُوَ صَائِمٌ»، «رسول الله (زنانشان را) می‌بوسید، در حالی که روزه دار بود».
بوسه، مفید و تحریک آمیز است؛ زمانی که به طول می‌انجامد و دو تا لب روی هم قرار می‌گیرند و چشمان را بر هم نهاده و آنها را باز و بسته می‌کنند، همراه با ارتباط کلی بدن و تبادل نفس‌های گرم و عمیقی که از جان برمی‌خیزد و نگاه‌های هوس انگیز، که همه آنها نفس را شاد و مسرور می‌کند و جوّ مناسبی را برای آغاز جماع آماده می‌نماید.
بوسه فقط مخصوص دو لب نیست؛ بلکه جایز است که بر تمام بدن انجام گیرد، تا اینکه شهوت را تحریک کند و عاطفه را در حدّ بالایی برانگیزاند.
نقطه‌ی تحریک شرمگاه زن، جایی است که بسیار برای زن تحریک برانگیز است و مزاح و شوخی مرد با این نقطه بسیار تحریک آمیز است و به همین خاطر مزاح و شوخی با نرمی و آرامی از طریق دست و یا سر شرمگاه مرد انجام گیرد و بعد از این مرد همسرش را در آغوش گیرد، در حالی که شهوت به حدّ اعلای خود رسیده است، قضای حاجتش را انجام دهد و بهتر و نیکوتر برای زن این است که مرد مداعبه با شرمگاه زن را بعد از جماع نیز انجام دهد تا اینکه زن تحریک شود و به حد اعلای لذت برسد و به شور و شهوت دست یابد. در این هنگام هم محبوبش، بازی و مهربانی را با او ادامه می‌دهد تا اینکه به نهایت ارضای شهوت و انس دست یابد.
در برخی از موارد از جمله زمانی که زن دوران حیض خود را سپری می‌نماید، جماع با او جایز نیست؛ پس آیا مرد از بازی و لذت بردن از وی منع می‌شود و باید زنش را رها نماید؟ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در مورد زن حایض می‌فرماید: «اصْنَعُوا كُلَّ شَيْءٍ إِلَّا النِّكَاحَ». «(در موقع حیض) با زن هر کاری می‌توانید بکنید، مگر جماع».[6]
از همسران پیامبر روایت شده است که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم زمانی که می‌خواست با زن حایض کاری انجام دهد، پارچه‌ای بر شرمگاه او می‌انداخت.[7]
از حضرت عایشه رضی الله عنها روایت شده است که فرمود: رسول الله اگر قصد همبستری با یکی از همسران خویش را داشت و در حیض بودیم، دستور می‌داد تا فرج خود را بپوشیم؛ سپس ایشان معاشرت می‌کرد.[8]
پس نمی‌توان ارتباط جنسی را فقط در جماع خلاصه نمود؛ بلکه شامل لذت جویی از زن و احساس‌های انسانی همچون بو کردن، در آغوش گرفتن، مزاح و شوخی، بازی کردن، خوشرویی و بذله گویی کردن، لمس کردن و لذت جویی از بدن به هر صورت ممکن می‌گردد و این اعمال، باعث تمایل و رغبت متبادل بین زن و شوهر و باعث کاهش درد و ناراحتی و مزاحمت در حالت حیض برای زن می‌شود و نیز احساس می‌کند که او فقط از طریق جماع باعث ارضای خویش و همسرش نیست؛ بلکه این‌ها اعمالی هستند که اهمیت آنها کمتر از لحظات جماع و همبستری با زن نیست.
5- جواز نگاه به شرمگاه
برخی از جاهلان و متعصبان در دین گمان می‌کنند که نگاه به عورت زن حرام یا مکروه است و به گمان آنها، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از آن نهی کرده‌اند و حرف آنها از حدیثی که از حضرت عایشه نقل می‌کنند سرچشمه می‌گیرد که فرمود: «من هرگز عورت پیامبر را ندیده‌ام». اما این حدیث را حافظ ابن حجر (مشهور به امیرالمومنین حدیث) ضعیف دانسته و در سلسله‌ی سند آن را اشخاص کذّاب و وضّاع معرفی کرده است. همچنین به حدیثی از ایشان استناد می‌نمایند که می‌فرمایند: «إذا جامعَ أحدُكُم زوجتَه، فلا ينظرْ إلى فرجِها، فإنَّ ذلكَ يورثُ العمَى».[9]
ترجمه: «اگر کسی از شما با همسرش جماع کرد، پس به شرمگاه نگاه نکند؛ چرا که باعث ایجاد کوری (و ضعف چشم) می‌گردد».
این حدیث بر اساس دیدگاه این جوزی و ابو حاتم رازی موضوع است و ما نیز براساس آنچه ترمذی و ابوداود و غیره از حضرت معاویه بن حیدة روایت می‌کنند که ایشان می‌فرمایند: من گفتم: یا رسول الله تا چه حدّی از عورت‌های خود محافظت کنیم؟ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «احْفَظْ عَوْرَتَكَ إِلَّا مِنْ زَوْجَتِكَ، أَوْ مَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ».[10]
ترجمه: «شرمگاهت را حفظ کن مگر از همسرت و کنیزت».
معتقدیم که نگاه به شرمگاه زن و شوهر، امری مباح است.
هرچند که لباس باعث زیبایی و احترام و باعث افزایش لطافت و ظرافت است، اما لختی در تحریک و برانگیختن از پوشش کم اثرتر نیست.
مشهور است که رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم لباس‌هایش را به طور کامل درمی‌آوردند و در یک ظرف با حضرت عایشه رضی الله عنها غسل می‌کردند.
نیز بر اساس این فرموده خداوند متعال: ﴿هُنَّ لِبَاسٞ لَّكُمۡ وَأَنتُمۡ لِبَاسٞ لَّهُنَّۗ﴾ [البقرة: 187].
«آنان لباس شما هستند و شما لباس آنها».
می‌توان جواز و استحباب لخت و عریان بودن در موقع کامجویی و لذت بدنی، را بر این اساس که همسران برای یکدیگر لباسند را استنباط کرد.
7- مداعبه از راه نظر
نگاه دارای عملکرد ساحرانه‌ای در قلب است و تأثیر زیادی در احساسات می‌گذارد. یکی از شاعران، نگاه را بسان تیری می‌داند که با آن می‌جنگد و به هدف می‌خورد:
|
ولي نظرة لوكان يحبل ناظر |
|
بنظرته
انثى لقد حبلت مني |
«من چنان نگاهی دارم که اگر کسی با نگاهش می‌توانست، زنی را حامله کند، حتماً آن زن از نگاه من حامله می‌شد».
و چنین مشهور است: رُب طَرحِ اّفصَح مِن لسانِ. چه بسا گوشه چشمی از کلام گویاتر باشد؛ پس نگاه، بیان کننده‌ی احساسات قلب و روشنگر مسائل پنهان درونی و احساسات و عواطف فروزان و ساحرانه‌ایی است که در قلب نهفته است.
همچنین گفته می‌شود، چهار چیز از چهار چیز سیر نمی‌شود:
چشم از نظر، زن از مرد، زمین از آب، گوش از خبر.
در نظر، توافقی بین دو همسر وجود دارد و حرف زدن و نجوی باعث افزایش محبت و دلبستگی می‌شود؛ پس چشم مرکز جاذبه و تمایل و اوج لذت‌هاست.
نگاه باید توأم با ناز باشد تا در قلب اثر گذارد برای اینکه سقوط و نزول نگاه در عمیق‌ترین جایگاه قلب است. عنترة علی رغم دارا بودن مقاومت و صبر در جنگ و سنگدلی، نسبت به سرزنش نزدیکان، اما چشم و نگاه موثری او را اسیر و شیفته می‌کند و می‌گوید:
|
يا من رمت مهجتى من نيل
مقلتها
|
|
بأسم
قاتلات بدوها عسر |
حرکت تأثیر بسیار شگرفی در جمال روحی زن دارد و اعصاب مرد را تحریک می‌کند؛ امرؤ القیس می‌گوید:
«إذا ما الضجيعُ ابتزها من ثيابها تميل عليه هونة غير متفال كحقف النقا يمشي الوليد انفوقه بما احتسب امن لين مس و تسهال».
|
إذا ما الضجيعُ ابتزها من
ثيابها |
|
تَمِيلُ عَلَيهِ هُونَة ً
غَيرَ مِجْبالِ |
|
كحِقْفِ النَّقَا يَمشِي
الوَليدَانِ فوْقَه |
|
بما احتسبا من لين مس وتسهال |
و صدا منبع جاذبه و تحریک و منبع کلام و گفتار است و در آن ناز و غمزه و کرشمه وجود دارد و صدای زن بیشتر به او زیبایی و جمال می‌بخشد و زمانی که نازک و خوش آهنگ باشند، شوهران را حریص می‌گردانند تا صدایش را بشنود. بشار «شاعر» می‌گوید:
|
وكان تحت لسانها هاروت ينفث فيه سحرا |
|
وكان رجع حديثهما قطع الرياض كسين زهرا |
زن با زیبایی حرکات و خوش اندامی و جمال صدا و شیرینی کلامش، میل و رغبت مرد را برمی‌اگیزد و قلبش را اسیر می‌کند و به وسیله مداعبه و شوخی به اوج لذت می‌رسد. البته بعضی اوقات در هنگام مداعبه از طرف زن صدایی تولید می‌شود که طبیعی «و نشان از آمادگی او است». سیوطی در تفسیر دُرُ المنثور می‌گوید: حضرت معاویه بن ابی سفیان رضی الله عنه همسرش «فاخته» را برای همبستری دعوت نمود. «در هنگام جماع» صدای خرخر مانندی بر اثر شهوت تولید شد و زن شرم کرد. حضرت معاویه فرمود: اشکالی ندارد، به خدا قسم بهترین شما خرخر کنندگان و خرناس کنندگان در هنگام جماع هستند و در این سعادت و خوشی وجود دارد.
شیخان روایت می‌کنند که پیامبر حضرت عایشه رضی الله عنها را با کلمه «عائش» صدا می‌کردند.[11] یعنی با صیغه‌ی محبت آمیز و نزدیکی و همسران باید از این نکته استفاده نمایند و با همسرانشان شوخی و مزاح و اظهار عشق نمایند؛ چرا که در این عمل لذت دل انگیزی برای کسی وجود دارد که به این روش پیغمبر یقین دارد و صدا زدن با زیبایی و لطافت منجر به محبت و مهر و صفا می‌شود و علاوه بر آن موجب لذتی می‌گردد که شهوت را برمی‌انگیزد و زوجین از آن بهره‌مند می‌شوند و لذت می‌برند.
[1]- السنن الکبری، نسایی (8890). منذری گوید: اسناد آن جید است و آلبانی گوید: صحیح. السلسة الصحيحة، ح (315)، صحيح الجامع الصغير وزيادته، ح 4535. [مصحح]
[2]- به روایت امام بخاری (57 – 1/56) و امام مسلم (45) هر دو در باب الإیمان. [مؤلف]
[3]- صحیح مسلم (1006). [مؤلف]
[4]- به روایت ابوداود (179 – 178) و ترمذی (84) و ابن ماجه (502) و امام احمد (207 و 10 و 6/2) در الطهارة. [مؤلف]
آلبانی در صحیح ابوداود (179) می‌گوید: این حدیث صحیح است. [مصحح]
[5]- به روایت امام بخاری (4/179) و امام مسلم (1106) رقم (65) در الصوم. [مؤلف]
[6]- به روایت امام مسلم (302) و ابوداود (2165) در النکاح. و ترمذی (2977) در تفسیر قرآن باب: «ومن سورة البقرة» و نسائی (1/152) و ابن ماجه (644) در الطهارة و امام احمد (246 و 3/132). [مؤلف]
[7]- به روایت ابوداود (272) در الطهارة. [مؤلف]
[8]- به روایت امام بخاری (1/203) و امام مسلم (293) در باب الحیض. [مؤلف]
[9]- ذهبی در سير أعلام النبلاء (8/524) می‌گوید: این از بواطیل است؛ ابو حاتم رازی در الدرایة (2/229) می‌گوید: موضوع و جعلی است و در اسنادش افرادی وجود دارد که سخنشان قبول نمی‌شود؛ ابن حبان در المجروحین (1/231) می‌گوید: موضوع است؛ ابن الجوزی در الموضوعات (3/68) آن را آورده است؛ و آلبانی در السلسلة الضعیفة (195) می‌گوید: موضوع است. [مصحح]
[10]- به روایت ابوداود (4017) در الحمام و ترمذی (2769) در الأدب و گفته: این حدیث حَسَن است و احمد (5/3). [مؤلف]
آلبانی نیز در آداب الزفاف (39) می‌گوید: حسن است. [مصحح]
[11]- امام بخاری (10/581) در الأدب المفرد و مسلم (2447) شمارۀ (91) در فضائل الصحابة.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر