6- اعتقاد صحيح درباره حکم کسي که گناه کبيره انجام مي دهد
از جمله اعتقادات صحیحِ واجب برای هر مسلمان، این است که تمامی گناهان بجز شرک ورزیدن به الله، مسلمان را از دین اسلام خارج نمیکند. مگر اینکه شخصی، آن فعل حرام را از جانب خودش یا شخص دیگری حلال کند: اگر حرامی را حلال کند، چه انجام دهد و یا چه انجام ندهد برای او یکسان خواهد بود؛ زیرا این کار به معنی تکذیب و دروغ بستن به کتاب خداوند و همچنین کلام رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم میباشد و این چنین کاری، کفر به کتاب و سنت و اجماع مسلمین میباشد.
و البته تمامی گناهانی که پائینتر از شرک میباشند، عامل آن را در جهنم جاودان نمیکنند. همانگونه که خداوند میفرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُ﴾ [النساء: 48]. ترجمه: «همانا الله کسی که به او شرک بورزد را نمیآمرزد و پائینتر از آن را برای هر که بخواهد میآمرزد».
نص آیه به صراحت بیان میدارد که هر گناهکاری در حوزهی مشیت الله قرار میگیرد؛ اگر الله تعالی بخواهد، به منت و کرمش او را میبخشد و اگر نخواهد ببخشد به اندازهی گناهش او را در آتش جهنم نگه میدارد و بعد از آنکه پاک شد به علت توحیدش او را از جهنم خارج کرده و به بهشت داخل میکند.
انجام گناه کبيره باعث کاهش ايمان ميشود:
خداوند در کتابش به بعضی اشخاص در حالی نسبت ایمان داده است که به آنها نسبتِ گناهان کبیرهای مثل قتل و بیعدالتی را نیز اطلاق داشته است؛ این افراد کسانی هستند که به علت ایمانشان مؤمن و به علت گناهشان فاسق میباشند؛ خداوند تعالی میفرماید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلۡقِصَاصُ فِي ٱلۡقَتۡلَىۖ ٱلۡحُرُّ بِٱلۡحُرِّ وَٱلۡعَبۡدُ بِٱلۡعَبۡدِ وَٱلۡأُنثَىٰ بِٱلۡأُنثَىٰۚ فَمَنۡ عُفِيَ لَهُۥ مِنۡ أَخِيهِ شَيۡءٞ فَٱتِّبَاعُۢ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَأَدَآءٌ إِلَيۡهِ بِإِحۡسَٰنٖ﴾ [البقرة: 178]. ترجمه: «ای کسانی که ایمان آوردهاید! قصاص بر شما در قتل واجب شد، آزاد به آزاد، و برده به برده، و زن به زن، پس کسی که از چیزی از [خون] برادرش در گذرد، پس حکم آن تبعیتِ به نیکوئی و پرداخت خونبها با خوشخویی است».
خداوند در این آیه قاتل و مقتول را از مؤمنین میشمارد و آنان را برادر ایمانی معرفی میفرماید.
منافاتي بين اين که کسي را هم فاسق بناميم و هم مسلمان وجود ندارد:
هیچ منافاتی وجود ندارد که عملی را فسق بدانیم و یا انجام دهندهی را فاسق بنامیم و در عین حال کنندهی آن عمل را مسلمان بنامیم و احکام مربوط به مسلمان را برای او بکار ببندیم کما اینکه در صحیح بخاری آمده است: شخصی شراب نوشید، او را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آوردند، یکی از صحابه رضی الله عنهم گفت: الله او را لعنت کند، چه بسیار زشت است آنچه که انجام داد، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «او را لعنت نکن! همانا او الله و رسولش را دوست میدارد».
[در این حدیث میبینیم که شرابخوار] با این عمل کبیره از اسلام خارج نشد؛ زیرا با وجود انجام گناه کبیره، ایمان به او نسبت داده شد.
در مورد تمامی مسائل کفر، شرک، ظلم، فسوق و نفاق در نصوص دین دو وجه وجود دارد:
1- اکبر: شخص را از اسلام خارج میکند زیرا با کلیت دین منافات دارد.
2- اصغر: فقط با کامل بودن ایمان منافات دارد [و نه با اصل ایمان] و انجام دهندهی خود را از ایمان خارج نمیکند.
این تقسیم را سلف [یا همان نفرات اولیهی امت اسلام] رضی الله عنهم اجمعین انجام دادهاند، همانطور که از، دانشمند امت [اسلام] و شرح دهندهی قرآن، ابن عباس رضی الله عنهما این مسئله به ثبت رسیده است و او اینچنین فرموده است که : کفر دون کفر، ظلم دون ظلم، فسوق دون فسوق و نفاق دون نفاق.(کفری پائینتر از کفر، ...)
الله تعالی کسی است که اگر شخصی، چیزی یا کسی را غیر از او برای طلب دعا بخواند، او را کافر و مشرک و ظالم نامیده است.
خداوند میفرماید: ﴿وَمَن يَدۡعُ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ لَا بُرۡهَٰنَ لَهُۥ بِهِۦ فَإِنَّمَا حِسَابُهُۥ عِندَ رَبِّهِۦٓۚ إِنَّهُۥ لَا يُفۡلِحُ ٱلۡكَٰفِرُونَ ١١٧﴾ [المؤمنون: 117]. ترجمه: «کسی که معبود دیگری، غیر خداوند را برای دعا بخواند برای [ این کار خود] دلیلی نخواهد داشت و حسابش نزد پروردگارش میباشد، همانا او کافران را رستگار نمیکند».
و میفرماید: ﴿قُلۡ إِنَّمَآ أَدۡعُواْ رَبِّي وَلَآ أُشۡرِكُ بِهِۦٓ أَحَدٗا ٢٠﴾ [الجن: 20]. ترجمه: «بگو همانا فقط پروردگار خود را برای دعا میخوانم و برای او احدی را شریک قرار نمیدهم».
و میفرماید: ﴿وَلَا تَدۡعُ مِن دُونِ ٱللَّهِ مَا لَا يَنفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَۖ فَإِن فَعَلۡتَ فَإِنَّكَ إِذٗا مِّنَ ٱلظَّٰلِمِينَ ١٠٦﴾ [یونس: 106]. ترجمه: «کسی به غیر از خداوند را، که نه سودی به تو میرساند و نه ضرری به تو میزند، بدعائی مخوان که در غیر این صورت همانا تو از ستمکاران خواهی شد».
و میفرماید: ﴿إِلَّآ إِبۡلِيسَ كَانَ مِنَ ٱلۡجِنِّ فَفَسَقَ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِ﴾ [الکهف: 50]. ترجمه: «بجز ابلیس که از [جنس] جن بود و از امر پروردگارش بیرون شد(فسق ورزید».
این موارد همگی کفر اکبر، شرک اکبر، ظلم اکبر و فسق اکبر میباشند، مسائلی که با ایمان بطور یکجا با هم، جمع نمیشوند.
الله تعالی میفرماید: ﴿وَمَن لَّمۡ يَحۡكُم بِمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَٰفِرُونَ﴾ [المائدة: 44]. ترجمه: «و کسی که به غیر از آنچه الله نازل فرموده، حکمی صادر کند، پس آنها خود، از کافران هستند».
و میفرماید: ﴿وَمَن لَّمۡ يَحۡكُم بِمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُونَ﴾ [المائدة: 45]. ترجمه: «و کسی که به غیر از آنچه الله نازل فرموده، حکمی صادر کند، پس آنها خود، از ستمگران هستند».
و میفرماید: ﴿وَمَن لَّمۡ يَحۡكُم بِمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ﴾ [المائدة: 47]. ترجمه: «و کسی که به غیر از آنچه الله نازل فرموده، حکمی صادر کند، پس آنها خود از فاسقین هستند».
و میفرماید: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ أَمۡوَٰلَ ٱلۡيَتَٰمَىٰ ظُلۡمًا إِنَّمَا يَأۡكُلُونَ فِي بُطُونِهِمۡ نَارٗاۖ وَسَيَصۡلَوۡنَ سَعِيرٗا ١٠﴾ [النساء: 10]. ترجمه: «همانا کسانی که ظالمانه اموال یتیمان را میخورند، به راستی فقط در شکمشان آتش را میخورند و در آتش [نیز] داخل خواهند شد».
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نیز فرمود: «دشنام دادن به مسلم فسق و جنگ با وی کفر است»[1]. وهمچنین میفرماید: «کسی که به غیر خداوند قسم بخورد، همانا کفر یا شرک ورزیده است»[2].
تمامی مسائل بیان شده، کفر اصغر و شرک اصغر، ظلم اصغر و فسق اصغر میباشند و با ایمان میتوانند یکجا جمع شوند؛ کما اینکه در نص کتاب و سنت این مسائل وجود دارد و سلف نیز بر آن اجماع کردهاند و باید گفت: تمامی آن افعال ایمان را ناقص میکنند ولی با کمال آن منافات دارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر