مبحث اول: كوفه مركز شيعيان است
شیخ باقر شریف قریشی که یکی از علمای شیعه است، می‌گوید:
«کوفه مهد تشیع و یکی از سرزمین‌های علوی‌هاست و در بسیاری اوقات اخلاصش را برای اهل بیت به نمایش گذاشته است»([1]).
و نیز می‌گوید: «بذر تشیع در کوفه بعد از زمان خلافت عمر رضی الله عنه پاشیده شد»([2]).
محمد تیجانی سماوی شیعی می‌گوید: «ابوهریره وارد کوفه شد، که مرکز شیعیان علی ابن طالب رضی الله عنه بود»([3]).
مبحث دوم: كوفه سرزمين خيانت و پيمان‌شكنی است
شیخ جواد محدثی گوید: «اهل کوفه در تاریخ به خیانت و عهد شکنی شهرت یافته… به هرحال تاریخ اسلام نگاه خوبی از عهد و پیمان کوفیان و پایبندیشان به پیمان‌ها به خود ندیده و تجربه نکرده است»([4]).
و نیز می‌نویسد: «برخی از ویژگی‌های فطری و اخلاقی اهل کوفه که می‌توان بدان اشاره کرد، عبارتند از: «رفتارشان متناقض است، کارشان حیله‌گری و نیرنگ بازی و رنگ عوض کردن و سرکشی در برابر والیان و حاکمان است و از هر فرصتی که بدست آرند سوء استفاده می‌کنند، بداخلاقی، حرص، طمع، تایید شایعه پراکنی‌‌ها و تمایلات و تعصب قومی، و بر علاوه اینکه آنها از قبایل مختلف تشکیل و ترکیب شده‌اند، همه‌ی این اسباب و علت‌ها، منجر به این شد که سیدنا علی رضی الله عنه از آنان آن همه تلخی‌ها و رنج‌ها را تجربه کرد و امام حسن با خیانت و پیمان‌شکنی آنان روبرو شد و مسلم بن عقیل مظلومانه در میانشان کشته شد و حسین رضی الله عنه با لب تشنه در نزدیکی کوفه (کربلا) بدست سپاهیان کوفه به شهادت رسید»([5]).
حسین کورانی شیعی می‌گوید: «حال مهمترین شباهت‌ها و ویژگی‌های ایمان کوفیان چیست؟ می‌توانیم مهمترین خصوصیات آنان را در موارد زیر خلاصه کنیم:
الف- یاری نکردن اسلام.
ب- به مال و دنیا بسیار علاقه مند بودند.
ت- رنگ عوض کردن در مواضع مختلف([6]).
جواد محدثی شیعی می‌گوید: «تعداد شیعیان اهل بیت در کوفه کم نبود، اما دوستی آنان بیشتر آمیخته به عواطف و سخنرانی‌های حماسی و احساسات زود گذر در برابر خاندان پیامبر بود تا دوستی اعتقادی و عملی نسبت به آل علی و شتافتن به میدان‌های جنگ و جان فدایی»([7]).
و باقر شریف شیعی می‌گوید: «کوفیان نامه‌ها و بیعتی که با دست نماینده‌ی امام کرده بودند را فراموش کردند([8]).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر