باب (45): ناسزا گفتن به زمانه([1]) يعني ناسزا گفتن به الله جل جلاله
ارشاد باريتعالي است: ﴿وَقَالُواْ مَا هِيَ إِلَّا حَيَاتُنَا ٱلدُّنۡيَا نَمُوتُ وَنَحۡيَا وَمَا يُهۡلِكُنَآ إِلَّا ٱلدَّهۡرُۚ وَمَا لَهُم بِذَٰلِكَ مِنۡ عِلۡمٍۖ إِنۡ هُمۡ إِلَّا يَظُنُّونَ ٢٤﴾ [الجاثية: 24].
«آنها (مشركان منكر رستاخيز) گفتند: «چيزى جز همين زندگى دنياى ما در كار نيست; گروهى از ما مىميرند و گروهى جاى آنها را مىگيرند; و جز طبيعت و روزگار ما را هلاك نمىكند!» آنان به اين سخن كه مىگويند علمى ندارند، بلكه تنها حدس مىزنند (و گمانى بىپايه دارند)»[2]).
و از ابوهريره رضی الله عنه روايت است كه رسول الله صل الله علیه و آله و سلم فرمود: «يُؤْذِينِي ابْنُ آدَمَ يَسُبُّ الدَّهْرَ وَأَنَا الدَّهْرُ بِيَدِي الْأَمْرُ أُقَلِّبُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ».(بخاري).
خداوند، مي‌گويد: «بني آدم مرا آزار مي‌دهد. زمانه را ناسزا مي‌گويد در حالي كه منم زمانه؛ چون شب و روز را من مي‌چرخانم»([3]).
و در روايتي فرمود: «لا تسبُّوا الدَّهر فإن الله هو الدّهر».
«زمانه را فحش ندهيد زيرا زمانه همان خداوند است».
خلاصه آنچه در اين باب بيان شد:
1ـ نهي از ناسزا گفتن زمانه.
2ـ ناسزا گفتن زمانه، مرادف آزار دادن الله، است.
3ـ دقت در اين مطلب كه فرمود: «أنا الدّهر». «من زمانه هستم».
4ـ گاهي انسان به خدا ناسزا مي‌گويد در حالي كه خودش متوجه نيست و قصد آنرا ندارد.
[1]- ناسزا گفتن به زمانه از الفاظ ممنوعه و ناجايز مي‌باشد و بايد از آن پرهيز نمود. زيرا استعمال چنين كلماتي، منافي با كمال توحيد مي‌باشد. ولي متأسفانه از زبان برخي انسانهاي نادان مي‌شنويم كه وقتي با مصيبت مواجه مي‌شوند، شروع به ناسزا گفتن زمانه مي‌كنند و لب به ناله و شكوه، مي‌گشايند. و برخي روزهاي و ماه‌ها و سالها را نفرين مي‌كنند. كه بي‌ترديد اين نفرين‌ها و ناسزا گفتن‌ها به زمانه بر نمي‌گردند، زيرا زمانه از خود هيچ اختياري ندارد و هيچ كاري انجام نمي‌هد بلكه به اختيار كسي ديگر كه الله باشد، مي‌چرخد. و ناسزا گفتن به كسي بر مي‌گردد كه زمانه بدست اوست. البته سخن گفتن در مورد سالهاي تنگدستي و اينكه بگويد: اين روز يا اين ماه براي من، شوم بوده يا بد بوده اشكالي ندارد. زيرا در اين گفته، مطلقاً زمانه را شوم نمي‌داند بلكه بخاطر مسايلي كه برايش ناگوار بوده، آنرا نسبت به خود، شوم مي‌داند. گويا در واقع گوينده، حالت خود را بيان مي‌كند.
[2]- ﴿وَمَا يُهۡلِكُنَآ إِلَّا ٱلدَّهۡرُ﴾ بيانگر طرز تفكر مشركين و دشمنان توحيد است، كه هر اتفاقي را به طبيعت و روزگار نسبت مي‌دهند. از اينرو اهل توحيد نبايد چنين كنند بلكه هر اتفاق را به الله نسبت بدهند.
[3]- «وأنا الدّهر» هدف اين نيست كه «دهر» يكي از نامهاي الله جل جلاله مي‌باشد. بلكه به عنوان اعتراض به گفتة آنان، چنين فرمود: كه شما زمانه را فحش مي‌دهد، زمانه من هستم، چون چرخش آن بدست من است. پس ناسزا گفتن به آن، ناسزا گفتن به من است كه آنرا مي‌چرخانم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر