شراکت در لغت بمعنی درآمیختن است.
و در اصطلاح شریعت، درآمیختنی است اختیاری که بین دو یا چند نفر برای کسب سود ایجاد می‌شود، ممکن است این شراکت بدون قصد ایجاد شود، مانند ارث.[1]
خداوند متعال می‌فرماید:
) وَ إنَّ کَثِیراً مِنَ الخُلَطَاءِ لَیَبغِی بَعضُهُم عَلَی بَعضٍ إلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ قَلِیلٌ مَّاهُم ( (ص: 24)
«همانا بسیاری از شرکاء و کسانی که با یکدیگر سروکار دارند، نسبت به هم ستم روا می‌دارند؛ مگر آنانکه واقعاً مؤمن‌اند و کارهای شایسته‌ای می‌کنند، ولی چنین کسانی هم بسیار کم و اندک هستند».
و می‌فرماید:
) وَ إن کَانَ رَجُلٌ یُورَثُ کَلاَلَةً أو ِامرَأةٌ وَ لَهُ أخٌ أو أُختٌ فَلِکُلِّ وَاحِدٍ مِنهُمَا السُّدُسُ فَإن کَانُوا أکثَرَ مِن ذَلِکَ فَهُم شُرَکَاءُ فِی الثُّلُثِ ( (نساء: 12)
«و اگر مردی یا زنی به گونه کلاله ارث از آنان برده شد (و فرزندی و پدری نداشتند) و برادر (مادری) یا خواهر (مادری) داشتند، سهم هر یک از آن دو یک ششم ترکه است. و اگر بیش از آن (تعداد، یعنی یک برادر مادری و یک خواهر مادری) بودند، آنان در یک سوم با هم شریک‌اند».
از سائب روایت است: به پیامبر صل الله علیه و آله و سلم گفتم: (کنت شریکی فی الجاهلیة فکنت خیر شریک لاتدارینی و لاتمارینی)[2] «تو در زمان جاهلیت شریک من بودی، و تو بهترین شریک بودی، نه مرا فریب می‌دادی و نه با من جدال می‌کردی».
امام شوکانی(ره) در (السیل الجرار) (246/3) و (248/3) می‌گوید:
«شراکت شرعی بدین صورت است که دو یا چند نفر با هم توافق کنند تا هر کدام مقدار معینی از مال خود را در اختیار دیگری قرار داده تا با آن معامله کنند، و پس از پرداخت هزینة شراکت هر کدام به اندازه پولی که پرداخت کرده، سود ببرد، و اگر توافق کنند که با وجود اختلاف پولشان، همه به یک اندازه سود ببرند درست است؛ اگرچه پول یکی کم و دیگری زیاد باشد. چنین توافقی در شریعت جایز است؛ زیرا تجارتی است از روی رضایت وگذشت، بین طرفین».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر