میت در چند مورد از عمل دیگران نفع می‌برد
1- دعای مسلمانان برای او: به دلیل فرموده خداوند متعال:
) وَالَّذِینَ جَاءُوا مِن بَعدِهِم یَقُولُونَ رَبَّنَا اغفِرلَنَا وَلإِخوَانِنَا الَّذِینَ سَبَقُونَا بِالإیمَانِ وَلاَتَجعَل فِی قُلُوبِنَا غِلاً لِلّذِینَ آمَنُوا رَبَّنَا إنَّکَ رَؤُفٌ رَّحِیم ( (حشر: 10)
«و کسانی که پس از مهاجرین و انصار می‌آیند می‌‌گویند: پروردگارا، ما را و برداران ما را که در ایمان آوردن بر ما پیشی گرفته‌اند، بیامرز و کینه‌ای نسبت به مؤمنان در دلهایمان جای مده، پروردگارا تو دارای رأفت و رحمت فراوانی هستی».
و به دلیل فرموده پیامبر صل الله علیه و آله و سلم : (دعوة المراء المسلم لأخیه بظهر الغیب مستجابة، عند رأسه ملک موکل، کلما دعا لأخیه بخیر قال الملک الموکل به: آمین و لک بمثل)[1] «دعای انسان مسلمان برای برادرش در غیاب او مستجاب می‌گردد، (چون) در کنار سرش فرشته‌ای مأمور شده، که هر وقت برای برادرش دعای خیر کند می‌گوید، آمین و مانند همین دعا برای توباشد».
2- پرداخت کردن قرض میت، از طرف هر کسی که باشد: چون قبلاً بیان شد که ابوقتاده دو دینار را بجای میت پرداخت کرد.
3- قضای نذر از میت، روزه باشد یا غیر روزه: به دلیل حدیث سعد بن عباده: (أنه استفتی رسول الله صل الله علیه و آله و سلم فقال: إن أمی ماتت و علیها نذر؟ فقال: اقضه عنها)[2] «از پیامبر صل الله علیه و آله و سلم سؤال کرد و گفت: مادرم در حالی فوت کرد که بر او نذری بود؟ پیامبر صل الله علیه و آله و سلم فرمودآن را به جای او ادا کن».
4- اعمال صالحی که فرزند صالح انجام می‌دهد:
خداوند متعال می‌فرماید:
) وَ أن لَیسَ لِلإنسَانِ إلاَّ مَا سَعَی ( (نجم: 39)
«و اینکه برای هر انسان پاداش و بهره‌ای نیست جز آنچه خود برای آن تلاش نموده است».
و پیامبر صل الله علیه و آله و سلم می‌فرماید: (إن أطیب ما أکل الرجل من کسبه، و إن ولده من کسبه)[3] «پاکترین و بهترین چیزی که انسان می‌خورد این است که از کسبش باشد و فرزند انسان هم از کسب او است».
5- صدقات جاریه و اعمال صالحی که از خود برجای می‌گذارد:
از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که پیامبر صل الله علیه و آله و سلم فرمود: (إذا مات الإنسان انقطع عمله إلا من ثلاث: إلا من صدقة جاریة، أو علم ینتفع به، أو ولد صالح یدعو له)[4] «وقتی که انسان می‌میرد عملش قطع می‌شود مگر از سه چیز: صدقه جاریه، علمی که مورد استفاده دیگران قرار می‌گیرد، و ولد صالحی که برای او دعا می‌کند».
[1]) صحیح : [ص. ج 3381]، م (2733/2094/4).
[2]) متفق علیه : خ (2671/289/5)، م (1638/1260/3)، د (3238/134/9)، ت (1586/51/3)، نس (21/7).
[3]) صحیح : [الإرواء 1626]، د (3511/444/9)، این لفظ ابوداود است، ت (1369/406/2)، جه (2137/723/2)، نس (241/7).
[4]) صحیح : [ص. ج 793]، م (1631/1255/3)، د (2863/86/8)، ت (1390/418/2)، نس (251/6).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر