تعزیه اهل میت با کلماتی که گمان می‌رود موجب تسلیت آنها شده و اندوه آنان را از بین می‌برد و آنها را به رضا و صبر توصیه می‌کند، مشروع است. و باید با کلماتی که از پیامبر صل الله علیه و آله و سلم ثابت شده‌اند، به اهل میت تسلیت گفته شود، و اگر چیزی از پیامبر صل الله علیه و آله و سلم در این زمینه در ذهن نداشت، باید با هر سخن نیکویی که مخالفتی با شرع نداشته و هدف را تحقق بخشد، به آنها تسلیت بگوید:
از أسامه بن زید روایت است: (کنا عند النبی صل الله علیه و آله و سلم فأرسلت إلیه إحدی بناته تدعوه و تخیره أن صبیا لها أو ابنا لها فی الموت، فقال رسول الله صل الله علیه و آله و سلم ارجع إلیها فأخبرها: أن لله ما أخذ، و له ما أعطی، و کل شی عنده بأجل مسمی، فمرها فلتصبر و لتحتسب...)[1] «نزد پیامبر صل الله علیه و آله و سلم بودیم که یکی از دخترانش (زینب) کسی را به دنبال او فرستاد تا او را طلب کند و به او اطلاع دهد که بچه یا(*) پسر زینب در حال مرگ است. پیامبر صل الله علیه و آله و سلم فرمود به سوی او برگرد و به او بگو: آنچه خدا می‌گیرد و آنچه بخشیده، ملک اوست و هر چیزی نزد او اجلی معین دارد و به او بگو صبر کند و طلب ثواب کند».
لازم است (که در امر تعزیه) از دو چیز دوری شود، اگرچه مردم بر انجام آنها حریص باشند:
یکی تجمع برای تعزیه در مکانی مخصوص مانند خانه یا مقبره یا مسجد.
دیگری درست کردن غذا از طرف اهل میت برای پذیرایی از کسانی که به عزاداری می‌آیند: به دلیل حدیث جریر بن عبدالله بجلی رضی الله عنه :
(کنا نعد الإجتماع إلی أهل المیت، وصنیعة الطعام بعد دفنه من النیاحة)[2] «ما جمع شدن نزد اهل میت و درست کردن غذا (برای مردم) بعد از دفن میت را از نیاحت (سوگواری و نوحه‌خوانی) می‌دانستیم».
سنت آن است که نزدیکان و همسایگان میت برای خانواده میت غذایی درست کنند و آنها را سیر کند؛ به دلیل حدیث عبدالله بن جعفر رضی الله عنه : وقتی که جعفر کشته شد و جنازه او را آوردند، پیامبر صل الله علیه و آله و سلم فرمود: (اصنعوا لآل جعفر طعاماً، فقد أتاهم أمر یشغلهم، أو أتاهم ما یشغلهم)[3] «برای خانواده جعفر غذایی درست کنید؛ چون کاری برایشان پیش آمده که آنها را مشغول کرده است یا (فرمود) چیزی برایشان پیش آمده که آنها را مشغول کرده است».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر