بیعت حسن، حسین، ابن عبّاس و ابن جعفر
طبرانى از محمّد بن على بن حسین رضی الله عنهم روایت نموده که: رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم با حسن، حسین، عبدالله بن عبّاس و عبدالله بن جعفر در حالى که آنها خردسال و کوچک بودند، ریش در نیاورده و بالغ نشده بودند، بیعت نمود، و با هیچ خردسال و نابالغ بیعت نکرد مگر (از خاندان) ما[1]. هیثمى (40/6) مىگوید: این مرسل بوده، و رجالش همه ثقهاند.
طبرانى همچنان از عبدالله بن زبیر و عبدالله بن جعفر رضی الله عنهم روایت نموده که آنها در حالى که هفت سال داشتند با پیامبر صل الله علیه و آله و سلم بیعت نمودند. هنگامى که رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم آن دو را دید تبسّم نمود و دست خود را دراز نمود با آنها بیعت کرد[2]. هیثمى (285/9) مىگوید: در این (روایت) اسماعیل بن عیاش آمده که دربارهاش اختلاف است، ولى بقیه رجال وى رجال صحیح‌اند، و این را همچنان ابونعیم و ابن عساکر از عروه روایت کردهاند که: عبدالله بن زبیر و عبدالله بن جعفر - و در لفظى: جعفر بن زبیر - با پیامبر صل الله علیه و آله و سلم در حالى بیعت نمودند که هر دو هفت سال داشتند... و مانند آن را، چنان که در المنتخب (227/5) آمده، متذکر شده. و نسائى از هرماس بن زیاد رضی الله عنه روایت نموده، که گفت: دستم را به‌سوى رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم در حالى که بچه بودم دراز نمودم تا با من بیعت نماید، ولى او با من بیعت نکرد[3]. این چنین در جمع الفوائد (14/1) آمده است.
[1]- ضعیف. طبرانی آن را روایت کرده که همانگونه که در «المجمع» (6/ 40) آمده مرسل است.
[2]- ضعیف. به روایت طبرانی و در سند آن اسماعیل بن عیاش است: بخاری از وی در جزء رفع یدین در نماز و نزد ائمه‌ی اربعه، روایت کرده است. وی آنگونه که ابن حجر می‌گوید در روایت از اهل سرزمین خود صدوق است اما در روایت از دیگران مخلط است. ذهبی درباره‌ی وی می‌گوید: واهی است. نگا: «تهذیب الکمال» (1/ 127) و «تهذیب التهذیب» (1/ 321) و «التقریب» (1/ 73) و «الکاشف» (1/ 127)، و «المیزان» (1/ 240).
[3]- حسن. به روایت نسائی (7/ 150) آلبانی آن را در «صحیح النسائی» (3899) صحیح دانسته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر